86قماش مدينه منوره و لباس‌هاى آن. بلكه تبرك‌جستن به روغن سوخته‌شده و خوردن آن به‌قصد تبرك. همچنين تبرك‌جستن به قبر پيامبر(ص) و جاى نشستن حضرت و آنچه حضرت به آن دست زده يا به آنجا قدم گذاشته است و نيز منبر آن حضرت. 1
وى همچنين علماى ديوبند را مقلد كور و متعصب حنفى مى‌داند و مى‌نويسد:
علماى ديوبنديه، در علوم نقلى و عقلى، امام مى‌باشند؛ همان‌گونه كه در زهد و خداشناسى مشهورند. آنان خدمتگزار اسلام هستند و با شرك و بدعت، تا حد زيادى مقابله نمودند؛ ولى احاديث را طبق مذهب حنفى فقهى و كلامى ماتريدى خود تحريف كردند؛ همان‌گونه كه از كتاب‌هاى آنها واضح مى‌شود. افكار آنان در نهايت تعصب و تقليد كوركورانه از مذهب حنفى است؛ به‌حدى‌كه بسيارى از احاديث را با تأويلات باطل، مطابق مذهب حنفى معنا كرده‌اند؛ چنان‌كه آنان با اهل سنت كه مغرضان، آنها را وهابى ناميده‌اند، دشمنى مى‌نمايند و با شديدترين تعبيرات، آنها را سب مى‌كنند و بدترين لقب‌ها را مى‌دهند... و بسيارى از آنها بدعت‌هاى قبورى دارند؛ همان‌گونه كه كتاب «المهند على المفند» از «شيخ خليل احمد سهارنفورى»، شاهد بر اين مطالب مى‌باشد؛ كتابى كه از مهم‌ترين كتاب‌هاى ديوبنديه، و داراى تعليقاتى از بزرگان علماى ديوبنديه است. 2