4114. محمد رشيد رضا نوشته است: «آنچه در عصر پيامبر(ص) نبوده است و امر دينى، مانند اوامر عقايد و عبادت و تحريمات دينى درباره آن نيامده باشد، بدعت ناميده مى‌شود». 1
15. محمدبن‌صالح عثيمين (معاصر) مى‌نويسد: «تدين يا تعبد به غير شيوه پيامبر(ص) و اصحاب آن حضرت، چه در ناحيه عقيده باشد و چه گفتار يا رفتار، بدعت ناميده مى‌شود». 2
16. محمد ابوشهبه (معاصر) مى‌نويسد: «اعتقاد ما احدث على خلاف المعروف عن النّبي(ص) لا بمعاندةٍ و مكابرةٍ بل بنوع شبهة». 3
با توجه به تعاريف بالا كه صاحب‌نظران و محدثان اهل سنت آنها را به دست داده‌اند، مى‌توان گفت بدعت، عبارت است از هرگونه دخل و تصرف در دين؛ چه در محدوده اعتقاد باشد و چه در محدوده تشريع؛ به‌تعبيرديگر ايجاد هر چيزى در دين، اعم از قول، فعل و اعتقاد كه در زمان پيامبر(ص) و صحابه وجود نداشته است و مخالف كتاب و سنت مى‌باشد يا تعبد به هر نوع زيادت و نقصان در دين كه مخالف امر شارع باشد، بدعت ناميده شده است.
پس از آنكه واژه بدعت در قرآن و سنت، بر حادثه مذموم و مخترع در دين اطلاق شد، ميان مسلمانان نيز با همان مفهوم به كار برده شده است. اما برخى انديشمندان اهل‌سنت، آن را به دو نوع بدعت حسنه و سيئه تقسيم كرده‌اند كه برخى از اين تعاريف را مى‌آوريم. ابن حزم در اين باره مى‌نويسد:
بدعت در دين، به تمامى آنچه در قرآن و سنت رسول‌الله(ص) نيامده است، اطلاق مى‌شود. البته برخى از بدعت‌ها، به‌گونه‌اى است كه صاحبش مأجور است و خود