1) . صحيح بخارى، ج1، صص78 و 85 و ج3، ص228.

2) . صحيح مسلم، ج1، ص367 و ج4، ص1876.

3) . سنن ابوداوود، ج2، ص96 و ج4، ص329.

4) . سنن ترمذى، ج5، ص650.

5) . سنن ابن ماجة، ج2، ص856.

6) . سنن نسائى، ج2، ص57.

7) . «كشى و ابن شهر آشوب، به دو طريق از امام صادق(ع) و آن حضرت از پدران خود نقل مى‌كند: «مردى از شيعيان اميرمؤمنان(ع) تب شديدى گرفته بود. حسين‌بن‌علي(عليهما السلام) به عيادت او رفت و با ورود آن حضرت، تب به‌كلى فرو نشست. آن‌گاه مرد بيمار گفت: من به حقانيت شما و منزلت شما معترف، و خرسندم و مى‌دانم كه حرارت تب از شما مى‌گريزد. سپس امام حسين(ع) فرمود: خداوند چيزى را نيافريده؛ مگر آنكه به اطاعتِ ما مأمور كرده است. در اين هنگام حضرت، تب را ندا كرد و ما بدون آنكه شخص را ببينيم، صدايى شنيديم كه مى‌گفت: لبيك و فرمود: مگر اميرمؤمنان(ع) به تو دستور نداد كه جز بر دشمن يا گنهكارى كه مى‌خواهى كفاره گناهانش شوى، نزديك مشو؟ پس بگو چرا به اين مرد، نزديك شدى؟» اين مرد همان عبدالله بن شداد ابن هاد ليثى بود» اختيارمعرفة الرجال، طوسى، ص 141؛ مناقب آل ابى‌طالب، ابن شهر آشوب، ج4، ص58.

8) . رجال برقى، ص4؛ رجال طوسى، ص47؛ خلاصة الاقوال، ص104؛ رجال ابن داوود، ابن داوود حلى، ص206؛ جامع الرواة، اردبيلى، ج2، ص492؛ وسائل الشيعه، ج20، ص237؛ تنقيح المقال، ج2، ص188؛ قاموس الرجال، تسترى، ج6 ص400؛ معجم رجال الحديث، خويى، ج10، ص217.

9) . فتح البارى، ص422.