221وفات او را در 256 ه .ق دانسته‌اند. 1 اما احمدبن‌محمد تميمى، تاريخ درگذشت جوزجانى را اول ذيقعده 259 ه .ق ذكر كرده است. 2
جوزجانى از شاگردان مبرز احمدبن‌حنبل بود، كه مورد اكرام شديد وى قرار مى‌گرفت، و از ائمه جرح‌وتعديل نيز به شمار مى‌آيد كه آراى او، مورد اعتماد انديشمندان رجال و حديث اهل سنت قرار گرفته است. كتاب «احوال الرجال» او از مصادر اوليه رجالى اهل سنت، محسوب مى‌شود.
او با اينكه به «امام»، «ثبت» و «ثقه»، نزد اهل سنت مطرح است، ديدگاه وى درباره اميرمؤمنان(ع) بسيار تأمل‌برانگيز است. جوزجانى به‌تصريح قريب‌به‌اتفاق علماى اهل سنت، جزء آن دسته از كسانى است كه بغض و عداوت او به على‌بن‌ابى‌طالب(ع)، بر كسى پوشيده نيست. مبناى وى در جرح‌وتعديل، ميزان دوستى و دشمنى راويان با آن حضرت است؛ به‌طورى‌كه هريك از راويانى كه از اميرمؤمنان(ع) كوچك‌ترين بغضى به دل داشته، در نظر او ثقه‌اند و در مقابل، به‌شدت از دوستداران آن حضرت، هرچند ديگران تصريح به وثاقت ايشان كرده باشند، ايراد گرفته است!
از ديگر ويژگى‌هاى اين عالمِ جرح‌وتعديل، نگاه خاص وى به راويان كوفى است؛ به‌گونه‌اى‌كه ازديدگاه وى، كوفى‌بودن راويان، اصل مهمى در جرح و تضعيف ايشان مطرح بوده و به‌ندرت، راويان كوفى را توثيق كرده است؛ زيرا شكى نيست كه كوفه، مهد تفكر شيعه و مركز اجتماع شيعيان در طول تاريخ، شناخته شده و در منابع تاريخى، هميشه پايگاه تشيع بوده است؛ به‌طورى‌كه در هر كوفى، اصل را شيعى‌بودن وى دانسته‌اند. ازاين‌رهگذر، به‌دليل بغض و دشمنى جوزجانى به على‌بن‌ابى‌طالب(ع)، شيعيان و پيروان وى نيز با الفاظى بسيار وقيح و مخصوص تضعيف شده‌اند. در احوالات وى، چنين نوشته شده است: