54عسقلان به قاهره بود. پس از انتقال سر مبارك امام حسين(ع) به آنجا، در مزار رأس‌الحسين جمع مى‌شدند و نوحه‌خوانان، به نوبت تا سه ساعت در رثاى اهل بيت، مصيبت مى‌خواندند. سپس سفره عزا پهن مى‌شد و غذاهاى ساده‌اى كه سنبل و نماد غم و اندوه به خاطر مصيبتى بزرگ بود، در آن چيده مى‌شد. 1
در اين دوره، موقعيت و جايگاه شيعيان تقويت شد؛ در نتيجه، آنان در روز عاشورا، در قالب دسته‌هاى بزرگ، در مزار بانو نفيسه و بانو كلثوم، بنت محمد بن جعفر صادق(ع) گرد هم آمده و به نوحه‌سرايى و گريه مى‌پرداختند. 2 اين عادت آنان، تا زمان انقراض دولت فاطمى پابرجا بود. آنچه كه مورخان در اين باره، با وجود تفاوت عباراتشان نقل كرده‌اند، نشانگر آن است كه در عصر فاطميان، قبرى كه منسوب به بانوى خردمند، زينب، دختر اميرمؤمنان(ع) باشد، وجود نداشته است. اگر چنين بود، چگونه ممكن بود كه آنان مزار بانو نفيسه و بانو كلثوم را براى برگزارى مراسم نوحه وعزا انتخاب كنند، اما هيچ‌كس بر سر مزار بانوى خردمند، زينب(عليها السلام) كه سرپرست و رئيس بى‌چون و چراى خاندان امام حسين(ع) و اسيران اهل‌بيت رسول الله(ص) بعد از مصيبت كربلا بود، جمع نشوند؟ علاوه بر اين، شيعه محبتى ريشه‌دار و ديرينه و عقيده‌اى پاك نسبت به آن بانوى خردمند، حوراء(عليها السلام) دارد و مصيبت‌هاى وحشتناك آن حضرت(عليها السلام)، پيوسته ديده‌هاى شيعيان را مجروح مى‌سازد. ما بعد از بررسى دقيق تاريخ خلفاى فاطمى و تحقيق كامل در اين زمينه، به اين مطلب پى برديم كه قبرهاى آن عده از بانوان علوى كه در عصر فاطميان زيارت مى‌شده است، عبارت‌اند از:
1. قبر بانو نفيسه، دختر حسن انور.