39عبدالمطّلب، ابوطالب و خديجه امّ‌المؤمنين(عليها السلام) را ويران نمودند و زادگاه پيامبر(ص) و فاطمه زهرا(عليها السلام) را با خاك يكسان كردند و آن‌گاه كه وارد جدّه شدند، گنبد و قبر حوّا را خراب كردند و به طور كلّى، تمام مقابر و مزارات را در مكه، جدّه، طائف و نواحى آنها ويران نمودند و زمانى هم كه مدينه منوره را محاصره كردند، به ويران كردن مسجد و مزار حمزه پرداختند. پس از تسلط وهابيان بر مدينه منوره، قاضى‌القضات وهابيان، شيخ عبدالله‌بن بليهد، در رمضان 1344ه .ق. از مكه به جانب مدينه حركت كرد و اعلاميه‌اى صادر نمود و ضمن آن، جواز ويران كردن گنبدها و زيارتگاه‌ها را از مردم سؤال كرده بود. بسيارى از مردم از ترس به آن پاسخ نداده و برخى نيز لزوم ويران كردن را خواستار شده بودند!
البته هدف او از اين اعلاميه و سؤال، نظرخواهى واقعى نبود، بلكه مى‌خواست در ميان مردم آمادگى ايجاد كند، چون وهابيان در هيچ‌يك از اعمال خود و در ويران كردن گنبدها و ضريح‌ها، حتى گنبد مرقد حضرت رسول(ص) منتظر نظر مردم نبودند و اين اعمال، پايه مذهب آنان است. شاهد سخن آنكه، آنان پس از نشر اين اعلاميه و سؤال و جواب، همه گنبدها و زيارتگاه‌ها را در مدينه و اطراف آن ويران كردند و حتى گنبد مضاجع ائمه اهل‌بيت(عليهم السلام) را در بقيع، كه قبر عباس عموى پيامبر(ص) نيز در كنار آنها بود، خراب نمودند و ديوارها و صندوق‌ها و ضريح‌هايى كه روى قبرهاى شريف قرار داشت، همه را از بين بردند، در حالى كه براى آن، هزار ريال مجيدى هزينه كرده بودند. 1 آنها در اين زيارتگاه‌ها، جز تلّى سنگ و خاك، به عنوان علامت باقى نگذاشتند.
از جمله تخريب‌ها، از ميان بردن گنبد مرقد عبدالله و آمنه، پدر و مادر حضرت رسول خدا(ص) و نيز مزار همسران آن بزرگوار و قبر عثمان بن عفان و قبر اسماعيل بن جعفر الصادق(ع) و قبر مالك، امام دارالهجره و غير آن بود كه بيان همه آنها به طول مى‌انجامد و به‌طور خلاصه، تمام مزارات مدينه و اطراف آن و ينبع را خراب كردند و