222. عباس، عموى پيامبر(ص): عباس فرزند عبدالمطلب عموى پيامبر(ص) و مادرش نتيله دختر خبّاب است. او دو تا سه سال از پيامبر اسلام(ص) بزرگ‌تر بود. عباس از بزرگان و سادات قريش و بنى‌هاشم بود كه پيش از ظهور اسلام منصب سقايت حاجيان و عمارت مسجدالحرام را به عهده داشت. او به دستور پيامبر اكرم(ص) در مكه ماند و فعاليت‌هاى ضد اسلامى قريش را به پيامبر(ص) گزارش مى‌كرد. و نيز او بود كه خبر حمله قريش به مدينه را در جنگ احد و خندق به پيامبر(ص) اطلاع داد. عباس، دو ماه قبل از فتح مكه به سوى مدينه هجرت كرد. و از آن پس مستقيماً جزء ياران و صحابه پيامبر(ص) درآمد و از مهاجران شمرده شد. وى مورد توجه و عنايت خاص پيامبر(ص) بود، در جنگ حنين نيز فداكارى‌هاى زيادى انجام داد. عباس در سال 33 هجرى در عصر خلافت عثمان دار دنيا را وداع گفت. و در قبرستان بقيع در كنار قبر فاطمه بنت اسد دفن شد.
3. عبدالله بن جعفر: پس از مهاجرت گروهى از مسلمانان، به سرپرستى جعفر بن ابى‌طالب از مكه به سوى حبشه و اقامت در آنجا، خداوند به جعفر فرزندى داد كه نامش را عبدالله گذاشت.
عبدالله اولين مولود مسلمانى بود كه در حبشه به دنيا آمد. پدرش جعفر، در سال هفت هجرى از حبشه به مدينه بازگشت و در سال هشتم، به فرماندهى سپاهى كه زيدبن حارثه و عبدالله بن رواحه فرمانده دوم و سوم آن بودند عازم موته شد و در آنجا شهيد گرديد... رسول خدا(ص) با نشان دادن عكس‌العمل شديد نسبت به شهادت او و همراهانش، ايثار و فداكارى جعفر را ستود و براى تسليت به خانواده‌اش به منزل وى رفت و بشارت خدا را نسبت به جعفر بدينگونه اعلان كرد كه: خداوند متعال به جاى دو بازوى جدا شده او در جنگ موته، دو بال به او داده است تا در بهشت همانند فرشتگان پرواز كند و بدين جهت او را «جعفر طيّار» لقب داده‌اند. اما عبدالله پسر جعفر هم مورد محبت پيامبر(ص) بود، او كسى است كه در كودكى با پيامبر(ص) بيعت كرد و