26همچنين اين آيه، توسل به پيامبر اعظم(ص) را شرط تحقق ايمان بيان مى‌كند. همچنين توسل به پيامبر شرط پذيرش توبه و بازگشت به سوى خداوند عزوجل است.
از اينجا دلالت آيات مربوط به مسئله شيطان و سرپيچى او از امر خداوند در مورد سجده به حضرت آدم(ع) و توجه به‌وسيله انسان به خدا كه موجب تباهى ايمان ابليس شد، روشن مى‌گردد. خداوند متعال در آيه 64 سوره مبارك نساء مى‌فرمايد:
(وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جٰاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّٰهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللّٰهَ تَوّٰاباً رَحِيماً)
و اگر اين مخالفان، هنگامى كه به خود ستم مى‌كردند [و فرمان‌هاى خدا را زير پا مى‌گذاردند]، به نزد تو مى‌آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‌كردند و پيامبر هم براى آنها استغفار مى‌كرد، خدا را توبه‌پذير و مهربان مى‌يافتند.
آيه شريفه، چهار شرط را به ترتيب مد نظر قرار داده است؟
شرط اول: توجه كردن و پناه بردن و يارى خواستن از خداوند متعال، به‌واسطه پيامبر اعظم(ص).
شرط دوم: طلب مغفرت از سوى فرد گنهكار.
شرط سوم: طلب شفاعت پيامبر اعظم(ص) و وساطت او نزد خداوند متعال، عامل پذيرش توبه گنهكاران امت است.
شرط چهارم: ترتيب اين شرطها مهم است؛ همانند ترتيب در افعال نماز كه اگر پيش از قرائت حمد و سوره به ركوع برويم، نماز باطل مى‌شود.
اين آيه شريفه، سنت جارى الهى تا روز قيامت است و جايگاه آن همانند مقام و منزلت ساير آيات و فرايض، وابسته به پيامبر اعظم(ص) بوده يا با ايشان در ارتباط است؛ چراكه در كلام الهى ذيل آيه 59 سوره نساء آمده است: (يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّٰهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ) ؛ «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، خداوند و رسول او را اطاعت كنيد».