25اين آيه با تهديد در مورد تكذيبى كه در مقابل تصديق است و همچنين تكبرى كه در برابر خضوع و توجه به انبيا و اوصياست، بيم مى‌دهد.
هر يك از اين دو رفتار (تكذيب و استكبار)، درهاى آسمان را به روى ايمان و عمل بنده مى‌بندد. كليد درهاى آسمان براى فرستادن ايمان و عمل بنده به سوى حضرت حق، تنها ايمان به حجت‌هاى خداوند نيست، بلكه بايد در برابر آنها فروتنى نشان داد و نسبت به آنها توجه ويژه داشت. در اين صورت مى‌توان به وسيله آنها به درگاه الهى متوسل شد.
آيات قرآن به روشنى بيان مى‌كند كه عقيده و عمل صالح بايد به سوى درگاه الهى بالا برود؛ چنان‌كه در آيه 10 سوره مبارك فاطر آمده است: (إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصّٰالِحُ يَرْفَعُهُ) ؛ «سخنان پاكيزه به سوى او صعود مى‌كند و عمل صالح را بالا مى‌برد».
اين آيه بيانگر اين مطلب است كه روى گرداندن از حجت‌هاى الهى و بى‌توجهى به آنها، ايمان را تباه مى‌سازد؛ چه رسد به عبادت‌ها و اعمال.
عالمان اماميه - رضوان الله تعالى عليهم - اگرچه ولايت اهل بيت(عليهم السلام) در ايمان و اعمال را شرط مى‌دانند، ولى آيا اين تعبير، معنايى جز ايمان به اهل بيت(عليهم السلام) دارد؟ به نظر ما قول صحيح آن است كه نه تنها شرط ايمان به اهل بيت كافى نيست، بلكه بايد ولايت اهل بيت(عليهم السلام) در توسل و توجه به ايشان را نيز شرط دانست. تنها ايمان به اهل بيت(عليهم السلام)، بدون ايمان به تمام جنبه‌هاى ولايت و بدون داشتن رابطه و توسل به آنها و حركت در مسير ايشان، شرط ولايت آنان - كه ركن ايمان و صحت اعمال و عبادات است - را محقق نمى‌كند.
دليل اين مطلب آيه 5 سوره منافقين است كه روگردانى منافقين از پيامبر خدا(ص) و توجه نكردن به توبه را عامل سلب ايمان از آنها مى‌داند. اين آيه توسل به پيامبر اعظم(ص) و توجه به‌وسيله او به سوى خداوند متعال را ركن تحقق ايمان مى‌داند؛