48شريف آن بزرگواران باشد. البته زيارت قبور و ضريح‌هاى آنان، فى نفسه ارزشى ندارد؛ بلكه ارزش اين قبور به اعتبار صاحبان آن است كه روح آن بزرگواران در عالم برزخ، به زائران توجه دارند.
در واقع حضور زائر، حضورى باطنى است؛ يعنى زائر در باطن ذات و نفس خود، با روح پيامبر(ص) و امام معصوم(ع) ارتباط برقرار مى‌كند و خودش را بر آن انسان‌هاى برگزيده و بنده خاص خداوند عرضه مى‌دارد؛ چنان‌كه در زيارت بيت الله نيز زائر، نفس و باطن ذات خويش را بر صاحب بيت، يعنى خداى سبحان عرضه مى‌دارد.
در اصل استحباب و مرغوبيت زيارت قبور و مراقد پيامبر اعظم(ص) و امامان معصوم(عليهم السلام) و پاداش‌هاى اخروى و دنيوى آن، ترديدى نيست؛ چراكه احاديث فراوانى در اين باره وجود دارد كه به حد تواتر معنوى مى‌رسد؛ بيش از پانصد حديث، تنها در جلد چهاردهم كتاب «وسائل الشيعه»، وجود دارد. با مطالعه جلد 97، 98 و 99 كتاب «بحارالانوار» و همچنين كتاب «مستدرك الوسائل» و ساير كتاب‌هاى حديث نيز، بيش از اين ديده مى‌شود.
آنچه در اينجا نياز به بحث دارد، اين است كه مراد از زيارت مطلوب در شرع چيست؟ آيا صرف حضور زائر نزد قبور و حرم‌هاى مطهر، موجب اين همه ثواب