57عادت به تحمل شرايطى سخت و پذيرش اينكه «آنچه البته به جايى نرسد، فرياد است». كارگزاران دولت سعودى هم كه خودشان دست‌پرورده شيطان‌هاى بزرگ‌اند، با اين روحيه، خوب آشنا هستند و چون مى‌دانند كه اگر اينان در زباله‌ها و ظروف يك‌بارمصرف، غرق هم بشوند، صدايشان در نمى‌آيد، زحمت نزديك شدن به اين مناطق را هم به خودشان نمى‌دهند و حتى براى تأمين بهداشت هموطنان خودشان هم كمترين اقدامى نمى‌كنند.
شايد اگر حج‌گزاران محروم كشورهاى ديگر، پشتشان به دولت‌هايشان گرم بود و اميد حمايت از جانب آنها را داشتند، كمى از پوسته عادت به سكوت در برابر سختى‌ها و بى‌عدالتى‌ها بيرون مى‌آمدند؛ اما بى‌گمان در مغزهاى كوچك دولتمردان وابسته‌شان كه به‌تازگى در تنگناى فريادهاى بيداردلان ملت‌هايشان هم گرفتار شده‌اند، جايى براى انديشيدن به حفظ كرامت مردمشان باقى نمانده است.
با اين افكار، مسير جمرات تا چادرها را در ميان شكل و بوى آزاردهنده زباله‌ها پشت سر مى‌گذارم و خدا را شكر مى‌كنم كه به بركت پى‌گيرى مسئولان بعثه كشورمان، اطراف چادرهايمان نسبتاً تميز و شرايط براى ايجاد حال دعا و نيايش فراهم است.
با صداى اذان ظهر، صف‌هاى جماعت تشكيل مى‌شود و پس از نماز، تا فردا كه روز دوازدهم و دومين روز از ايام وقوف در مناست، فرصت خوبى دارم تا با تلاوت قرآن و ذكر و دعا، دلم را در مدار تقرب قرار دهم و