33مسئوليت بزرگى را به خاطر بياورند و تو با حسين(ع) هم‌نوا مى‌شوى تا مولايت با زبان دعا، تمام نعمت‌هاى پروردگارت را به خاطرت بياورد و به تو كمك كند تا به زمانى بينديشى كه «شىء قابل ذكرى» 1؛ نبودى و به قدرت پروردگار، نعمت وجود شامل حالت شد و از خاك آفريده شدى تا در صلب پدران جاى بگيرى و در طى سال‌ها، همچنان حفظ شوى و در دوره هدايت پيشواى توحيد، خاتم پيامبران، پرورش يابى.
آرى، اين‌گونه بود كه خلقت تو، به مشيت پروردگار، از آبى كم‌ارزش شروع شد و امروز امام و مولايت در دعاى عرفه، تصويرى را كه پروردگارت از تو به عنوان انسان در سوره «انسان» ترسيم نموده، استادانه و حكيمانه در برابر چشمت مجسم مى‌كند و به يادت مى‌آورد كه چگونه در ظلمات سه‌گانه، بين گوشت و پوست و خون قرار گرفتى و بدون اينكه از چگونگى خلقت خويش آگاه باشى يا كارى در اين امر مهم به تو واگذار شود، با خلقتى كامل و آراسته به دنيا آمدى. آمدى تا در دامان پرمهرش رشد كنى و به كمال برسى؛ آمدى تا زبانت را به نطق بگشايد و معرفتش را به قلبت الهام كند؛ آمدى تا چشم عقلت را به عجايب حكمتش باز كنى؛ آمدى تا... .
آمدى تا امروز، در صحراى عرفات، دست در دست امامت، در پيشگاهش حاضر شوى و قرآن را با زبان حسين(ع) و با معرفت بى‌انتهايش در قالب دعاى عرفه مرور كنى و با عشقى به رنگ خون و