30آغاز و به تبرّى ختم مى‌شود، به امر به معروف و نهى از منكر بينديشد و در اين مسير، درِ جهاد و شهادت را به روى خويش باز ببيند.
اگر حج‌گزار، اين چنين مسير تكامل را نپويد و از حج به جهاد در راه خدا نرسد و با انديشه امر به معروف و نهى از منكر عملى، در سايه معرفت واقعى، به قله‌هاى تولّى و تبرّى صعود نكند، چگونه مى‌تواند اميدوار باشد كه زحماتش براى به جاى آوردن حجِ مقبول پروردگار به ثمر رسيده است؟
در حالى كه مشتم را گره كرده‌ام، تمام بغض و كينه‌ام را در محضر امام زمان[ و شهدا نثار مشركان و ظالمان مى‌كنم و گويى رمز حركت حسين(ع) از كعبه به كربلا را دريافته‌ام. آن حقيقتى كه حسين(ع) در سايه تبرّى از دشمنان دين، از حج به جهاد رسيد و براى اجراى اصل امر به معروف و نهى از منكر، از كعبه به كربلا شتافت تا با قربانى كردن خود و عزيزانش، به همگان بياموزد كه براى رسوا كردن ظالمان، حتى اگر لازم باشد، بايد با همه هستى و آبروى خويش وارد ميدان شد. آرى اين‌گونه بود كه حسين(ع) از كعبه به كربلا پر كشيد تا نقش‌هاى شورانگيز برائت از مشركان را در عاشورا بيافريند و تا ابد اين تابلوى باشكوه را فراروى امت اسلامى قرار دهد كه با تولاى او، از شرك و ظلم تبّرى بجويند.
حسين(ع)، بهترين بنده خدا در روز هشتم ذى‌حجه از كنار خانه خدا حركت كرد و كعبه را به كربلا و كربلا را به عاشورا پيوند زد تا زيارت عاشورا همچون سرودى دلكش، يك دوره كامل از تولاى بهترين دوستان