91نفس سخن نمى‌گويد. آنچه مى‌گويد چيزى جز وحى نيست كه بر او نازل شده است. خداوند آنچه را وحى كردنى بود، به بنده‌اش وحى كرد. قلب [پاك او] در آنچه ديد، هرگز دروغ نگفت. (نجم: 2- 4و 10-11)
داستان عبدالله بن عمرو بن عاص
حدثنا مسدد.. عن عبد الله ابن عمرو، قال: كنت أكتب كل شىء أسمعه من رسول‌الله(ص) أريد حفظه فنهتني قريش و قالوا: أتكتب كل شىء تسمعه و رسول‌الله(ص) بشر يتكلم في الغضب و الرضا فأمسكت عن الكتاب فذكرت ذلك لرسول الله(ص) فأومأ بأصبعه إلى فيه فقال: اكتب فوالذي نفسي بيده ما يخرج منه إلا حق. 1
عبدالله بن عمرو بن عاص نيز مى‌گويد: من هر چه از زبان رسول‌خدا(ص) مى‌شنيدم، براى حفظ كردن كلام رسول خدا(ص) مى‌نوشتم. قريش(ابوبكر) مرا از اين كار منع كردند و گفتند: «هر چيزى كه از رسول خدا(ص) مى‌شنوى، مى‌نويسى؟! در حالى كه مى‌دانى او(رسول خدا) نيز بشر است؛ هم در حال خشنودى و هم در حال عصبانيت حرف مى‌زند».
[پس از آن] از كتابت خوددارى كردم. روزى به خدمت رسول‌خدا(ص) رسيدم و جريان منع كردن قريش را عرضه داشتم. حضرت با انگشت خود به دهانش اشاره كرد و فرمود: «بنويس!
سوگند به آنكه جانم در دست اوست، از اين دهان جز حرف حق خارج نمى‌شود».
10. اگر پيامبر(ص) چنين سخنى(ما پيامبران ارث نمى‌گذاريم) فرموده باشد، آيا سخن حضرت مخالف قرآن نيست؟ چون عموم آيات ارث را در قرآن، نقض مى‌كند. خداوند در آيات ارث به همه درباره اولاد دستور مى‌دهد: (يُوصِيكُمُ اللّٰهُ فِي أَوْلاٰدِكُمْ)؛ «در وصيت كردن، به ورثه آسيب نزنيد» (نساء: 11) و پيامبر خدا(ص) از اين قانون مستثنى نيست.