٢۶تا جايى كه بنده آگاهى دارم، اين نخستين همايشى بود كه با اين موضوع در اروپا برگزار مى‌گرديد. در اينجا بخش‌هايى از آن همايش را كه به ياد دارم براى خوانندگان گرامى بيان مى‌كنم:
برادران گرامى! سخن گفتن از كشور عراق به‌منزله صحبت كردن از تمدنى است كه حد و مرز نمى‌شناسد؛ چراكه از ابتداى تاريخ بشر، آغاز شده و پايان‌ناپذير است. بنابراين شناخت آن يا بررسى دقيق ويژگى‌هاى بناى باشكوه آن دشوار است؛ بنايى كه گستره آن فراتر از سرزمين بين‌النهرين مى‌باشد. تمدنى كه آثارش، بر اثر كوتاهى ما، زينت‌بخش بسيارى از موزه‌هاى جهان شده است.
اين سرزمين، زادگاه علوم و معارف، شعر و ادبيات، فلسفه و هنرهاى زيبا مى‌باشد. نبايد تپه‌اى از آن را كوچك شمرد كه بى‌ترديد هر تپه از اين سرزمين، حكايت از تمدنى ژرف دارد. عراق سرزمين ابوالانبياء، ابراهيم(ع)، لنگرگاه كشتى نوح و آرامگاه آن حضرت(ع)، آرامگاه آدم، هود، صالح و برخى از پيامبران الهى(عليهم السلام) است. سرزمينى كه ۴۵٠٠ سال پيش، نوشتن را به بشر آموخت. در عراق، نخستين كشور دنيا پديد آمد و نخستين قانون حقوق بشر تدوين شد. اينجا، سرزمين سومر، اكد ١، بابل و آشور مى‌باشد. از اين گذشته، عراق نشان هميشه جاويدان بشر، ياور آزادى انديشه و سرزمين بنيان‌گذارى دولت حق پهلوان اسلام، امام على(ع) است.
امروز دانشگاه ما افتخار اين را دارد كه يك بناى باشكوه و بى‌نظير را به جامعه اروپايى معرفى نمايد؛ اثر باشكوهى كه هيچ‌يك از بناهاى تاريخى در دنيا به بزرگى آن نمى‌رسند. بناى باشكوهى كه پيكر مبارك امام متقيان، حضرت على(ع) را در خود جاى داده است. گنجينه‌هاى آن نيز آثار هنرى تاريخى بسيار باارزش دارد كه نمى‌توان براى آنها
