31مى‌باشد. در روايات شيعه به اين مسئله تصريح شده است؛ امام صادق(ع) فرمود:

إِنَّ الْمُشْرِكِينَ كَانُوا يُفِيضُونَ قَبْلَ أَنْ تَغِيبَ الشَّمْسُ؛ فَخَالَفَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ(ص) وَأَفَاضَ بَعْدَ غُرُوبِ الشَّمْسِ. ¹

مشركان قبل از غايب شدن خورشيد از عرفات افاضه مى‌كردند؛ ولى پيامبر خدا(ص) با آنان مخالفت كرد و بعد از غروب خورشيد افاضه نمود.

در روايت ديگرى نيز اين‌گونه آمده است:

عَنْ أَبِي عَبْدِ الله(ع) فِى رَجُلٍ أَفَاضَ مِنْ عَرَفَاتٍ قَبْلَ غُرُوبِ الشَّمْسِ، قَالَ: إِنْ كَانَ جَاهِلًا فَلَا شَيْءَ عَلَيْهِ وَإِنْ كَانَ مُتَعَمِّداً فَعَلَيْهِ بَدَنَةٌ. ²

از امام صادق(ع) درمورد كسى كه قبل از غروب خورشيد از عرفات افاضه نمود، نقل شده كه فرمودند: اگر جاهل بوده چيزى بر او نيست. ولى درصورت عمد، بايد يك شتر بدهد.

در فقه اهل تسنن نيز وقت افاضه از عرفات، غروب شمس معرفى شده است: «نفسِ وقوف ركن بوده و ادامه داشتن تا غروب شمس واجب مى‌باشد؛ چراكه چنين عملى اظهار مخالفت با مشركان است كه پيامبر(ص) انجام داده و بدان امر نموده‌اند». ³ برخى هم تعبير به سنت كرده ⁴ و عده‌اى ديگر افاضه بعد از غروب را افضل دانسته‌اند. ⁵ با اين حال، برخى از فقهاى عامه درصورت افاضه قبل از غروب، كفاره را واجب ندانسته و مضر به صحت حج نيز قلمداد نكرده‌اند. ⁶