1) . ر.ك: مستند الشيعة، ج4، صص26 و 27.

2) . ر.ك: لسان العرب، ج15، ص401.

3) . بايد توجه شود كه اصطلاح اسم مصدر در ادبيات عرب و لغت با علم اصول دو معناى متفاوت دارد. در ادبيات عرب اسم مصدر و مصدر تفاوت معنايى خاصى نداشته، تفاوت آن دو تنها لفظى است. اگر اسمى كه معناى مصدر دارد تمام حروف فعل ماضى خود را داشته باشد - فعلاً (مانند اكرام كه تمام حروف اكرم را داراست) يا تقديراً (مانند عدة كه تمام حروف وعد را تقديراً داراست؛ چون تاء جانشين واو گرديده است) - در اين صورت، مصدر است؛ ولى اگر معناى مصدر را داشته ولى تمام حروف فعل ماضى را نداشته باشد، اسم مصدر ناميده مى‌شود؛ مانند عطاء كه تمام حروف اعطى را ندارد (به خلاف اعطاء). (ر.ك: شرح الرضى على الكافيه...، رضى الدين استرآبادى، ج3، ص412؛ شرح الرضى على الشافية، رضى الدين استرآبادى، ج1، پاورقى ص159؛ النحو الوافى، عباس حسن، ج3، صص209 و 210؛ سلسبيل فى اصول التجزئة و الاعراب، ابوالقاسم عليدوست، ص352). تقيه نيز از همين قبيل است؛ چون به معناى اتّقاء است كه اتّقاء، با توجه به ملاك بيان شده، مصدر محسوب مى‌گردد؛ ولى تقيه چون تمام حروف اتّقى را ندارد اصطلاحاً مصدر نيست. بلكه اسم مصدر ناميده مى‌شود. اما اسم مصدر در علم اصول و به تبع آن در فقه به معناى حاصل مصدر است؛ يعنى آنچه از مصدر به دست مى‌آيد (ر.ك: فوائدالأصول، ميرزا محمد حسين نائينى، ج1، ص100).

4) . مجمع البحرين، ج1، ص452.

5) . لسان العرب، ج15، ص404.