50زبان مادرى، كه گونه‌اى از زبان سريانى است، سخن مى‌گويند. 1
گروه دوم از مسيحى‌ها از لحاظ اهميت آشورى‌هايند. همان‌هايى كه به كليساى رم نپيوستند. تا قبل از سال 1914م، بسيارى از آشورى‌ها در روستاهاى كوهستانى استان «حكّارى» امپراتورى عثمانى، كه اكنون در تركيه واقع است، مى‌زيستند. تنها حدود هزار خانواده در سرزمينى ساكن شدند كه بعدها به قلمرو خاك عراق ملحق شد.
حكومت بريتانيا در سال 1918م آشوريان را عليه ترك‌ها، كه خود با آنان در حال جنگ بودند، برانگيخت. البته شورش آشوريان به نتيجه نرسيد و تعدادى از آنان نيز به دست ترك‌ها كشته، و بقيه به ايران رانده شدند و در آنجا تحت حمايت بريتانيا قرار گرفتند. ترك‌ها از بازگشت آشوريان به سرزمين بومى خود جلوگيرى كردند و در نتيجه بريتانيا حدود 20/000 نفر از آنان را در مناطق شمالى عراق در اطراف «زاخو» و «دهوك» اسكان داد.
آشوريان كه خود را فرزندان آشوريان قديم مى‌دانند، در تاريخ نوين عراق و قبل از جنگ جهانى دوم نشان دادند كه عناصرى ناآرام‌اند و نمى‌توانند در يك نقطه اقامت كنند. ورود ناگهانى آنان به عراق با دخالت يك قدرت خارجى، براى مسلمانان به‌ويژه كردها كه در سرزمينشان ساكن شدند، ناخوشايند بود. 2
ارمنى‌ها گروهى ديگر از مسيحيان‌اند كه در شهرهاى كوچك و بزرگ