33مربعى عراق است.

كردهاى عراق بيشتر در مناطق شمال و شمال شرقى عراق در استان‌هاى سليمانيه، اربيل، دهوك، موصل و كركوك سكونت دارند. ¹ جمعيتى از آنان نيز در مناطق مجاور به‌طور پراكنده تا خانقين زندگى مى‌كنند. (ر.ك: نمودارهاى 1 - 1 و 1 - 2 و نقشه‌هاى شماره 4، 7 و8)

منشأ پيدايش كردها، هنوز از مباحث تاريخى است. پاره‌اى از دانشمندان كُرد ادعا مى‌كنند كه از بازماندگان مادهاى قديم‌اند. اما نظر به اينكه تا قرن دهم هيچ نوع اثر مكتوبى از كردها وجود نداشته، اثبات اين ادعا دشوار است. منشأ آنان هرچه باشد، تقريباً تمامى ايشان، اسلام را پذيرفته‌اند و به‌صورت فرقه‌هاى سنى متعصب درآمده‌اند. البته درصد كمى از كردها نيز شيعه‌اند كه به اكراد فيلى معروف‌اند.

آنان بخش عظيمى از امپراتورى اسلامى را تشكيل داده و از مدافعان وفادار به اسلام بوده‌اند. گفتنى است هرازگاهى، به‌ويژه در قرن‌هاى هفدهم و هجدهم، سلسله‌هاى كرد بر سر كار آمده است؛ اما اين سلسله‌ها يكپارچگى لازم را نداشتند و نتوانستند استقلال خود را حفظ كنند. در قرن بيستم، نوعى درك هويت كردى بر مبناى زبان، وابستگى‌هاى نزديك قبيله‌اى و تاريخ مشترك، الهام‌بخش نهضت‌هاى ملى‌گرايى كردى شد. اما اين گروه‌هاى سياسى نيز، مانند پدرانشان، يكپارچگى و هميارى لازم را براى دستيابى به نتايج ماندگار نداشتند. ²