31جاهليت، مانند نسيء 1، سعى ميان دو سنگ اساف و نائله، قرار دادن بت‌ها در كعبه و سوت كشيدن و كف زدن هنگام طواف، پيراست. يك‌سال بعد از آن نيز، با نزول سوره برائت، براى هميشه حج‌گزارى مشركان ممنوع، و حج ويژه مسلمانان شد. 2
خلفاى راشدين به امر حج توجه مى‌كردند؛ به‌گونه‌اى‌كه عمر، هر سال حج مى‌گزارد. عثمان نيز براى حج‌گزاران يك‌سرى اقدامات عمرانى و رفاهى انجام داد. 3
در دوره اموى (41 -132ه .ق) نيز راه‌ها و چاه‌هاى مسير حج بازسازى شد. 4 آنان همچنين براى تأمين آب و غذاى حجاج، موقوفاتى قرار دادند. عمر بن عبدالعزيز (99-101ه.ق) براى در امان ماندن اموال حجاج از دستبرد دزدان، مكيان را واداشت تا در شب اول محرم كه حاجيان از مكه كوچ مى‌كنند، آتش بيفروزند و چراغ‌هاى خود را روشن نگه‌دارند. در همين عصر، ابن‌زبير، در دوران خلافتش به مركزيت مكه (65-73 ه.ق) خانه‌هايى را از مردم مكه خريد و براى سكونت حاجيان وقف كرد. 5
حج، براى تأمين مشروعيت خلافت خلفاى عباسى، مهم‌ترين مسئله بود و اگر چهره اين امر مخدوش مى‌شد اين خلافت را براى اداره امور شايسته نمى‌دانستند. ازاين‌رو، خلفاى عباسى براى رسيدن به اهداف سياسى خود، تسهيلات ويژه‌اى براى امر حج قرار دادند؛ به‌گونه‌اى كه هر سال زائران بغداد، كاروانى را كه گاه رياست آن با خود خليفه بود، روانه حجاز مى‌كردند. اداره كاروان حاجيان دوره عباسى، با سرپرستانى بود كه لباس سياه، كه رنگ مخصوص سلسله عباسى بود، بر تن داشتند و هر سال چند روز پيش از عيد قربان وارد مكه مى‌شدند. با هر كاروان، پول‌هايى براى نيازمندان به حجاز