20«اتحاف الوري باخبار ام‌القري» كهن‌ترين كتاب سال‌شمار تاريخ مكه، اثر تقى‌الدين محمد بن فهد هاشمى مكى است. وى رخدادهاى مكه را از سال نخست هجرى تا سال 885 ه.ق كه سال وفاتش بود، آورده است. پس از وى، عمربن نجم بن‌فهد، وقايع كتاب را تا سال 922ه.ق ادامه داده است.
«اخبار مكه و ما جاء فيها من الآثار»، اثر محمدبن عبدالله بن احمد ازرقى و كتاب «شفا الغرام باخبار البلد الحرام» نيز از منابع اين پژوهش بوده‌اند كه اطلاعات مفيدى درباره پيشينه حج و تاريخ مكه به‌دست مى‌دهد.
كتاب «مفاكهة الخلّان فى حوادث الزمان» نوشته ابن‌طولون، نيز دربارۀ حوادث مصر و سوريه در سال‌هاى 884 تا926ه.ق است و همچنين مطالب مفيدى درباره حج‌گزارى ايرانيان ارائه كرده است.
از تواريخ محلى فارسى، مى‌توان به «مقصد الاقبال سلطانيه و مرصد الآمال خاقانيه»، تأليف سيد اصيل‌الدين عبدالله واعظ و «روضات الجنات في اوصاف مدينه هرات»، اثر معين‌الدين محمد زمچى اسفرازى اشاره كرد كه هردو به تاريخ هرات پرداخته‌اند.
كتاب اول در زمان سلطنت سلطان ابوسعيد گوركانى و به نام وى تأليف شده است. در اين كتاب شرح احوال و تاريخچه زندگانى و سال‌هاى ولادت و وفيات و مزارات 209 تن از رجال نامدار هرات ذكر شده است.
كتاب اسفرازى نيز كه از استادان نامدار مدرسه هرات بوده، دنباله «تاريخ‌نامه هرات»، اثر سيفى هروى است و وقايع را تا سال 875 ه.ق ذكر كرده است. وى براى نخستين بار در سال 897 ه.ق، به تأليف اين كتاب پرداخت و پس از دو سال، يعنى در سال 899 ه.ق آن را به پايان رساند و سپس تا مدت پانزده سال (915 ه.ق) مرتباً مطالبى بر آن مى‌افزود.
اين دو كتاب، گاه اطلاعات دقيق‌تر و جزئى‌ترى درباره مسائل مرتبط با حج در اختيار خواننده مى‌گذارند.