41- ملاهادى سبزوارى در تعليقه خويش بر اسفار «ملاصدرا» مى‌نويسد:

حق اين است كه گفته شود: علاقه روح به بدن [پس از مرگ] به‌طور كامل از بين نخواهد رفت. بلكه مادامى كه اثر بدن [در خاك] باقى است، اين علاقه نيز باقى است. ¹

همچنين ايشان ذيل سخنى از ملاصدرا مى‌نويسد:

اين همان مطلب حقى است كه در اين باب وجود دارد؛ چراكه اگر اين اثرگذارى نفس در ماده [و تعلق روح به بدن] نباشد، براى زيارت اهل قبور، وجهى (دليلى منطقى) باقى نمى‌ماند. ²

نيز از حكيم و عارف بزرگ «قطب‌الدين اشكورى» نقل است كه:

نفس زائر و مزور، به دو آينه كه در مقابل يكديگر باشند، شبيه‌اند كه از هر يك، شعاع به ديگرى منعكس مى‌شود. پس هر چه از معارف و علوم و اخلاق فاضله كه در نفس زائر زنده حاصل مى‌شود، بر روحِ ميتِ مزور، عكس مى‌اندازد و آنچه در نفس مزور ميّت نيز حاصل است - از علوم مشرقه و آثار قويّه كامله - بر نفس زائرِ حى، عكس مى‌اندازد و از اينجاست كه در اخبار وارد شده است كه «اِذا تَحَيَّرْتُمْ فِي الاُمُورِ فَاسْتَعينُوا مِنْ أَهْلِ القبور». ³و اصل در اين مقدمه اين است كه تعلق نفْس به بدن، تعلقى است شبيه به عشق شديد و محبت تام، و چون انسان بميرد و نفس از بدن مفارقت كند، آن ميل تا مدتى باقى است و نفْس را به جانب بدن مى‌كشاند، و از اين جهت است كه در شريعت، از شكستن استخوان ميت و راه رفتن بر قبر نهى شده است. به هر حال