26شيعه معتقد به ضرورت عصمت امام است و با دلايل عقلى (ضرورت حفظ شريعت) و دلايل نقلى، مانند:

يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّٰهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ (نساء: 59)؛ وَ إِذِ ابْتَلىٰ إِبْرٰاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمٰاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قٰالَ إِنِّي جٰاعِلُكَ لِلنّٰاسِ إِمٰاماً قٰالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قٰالَ لاٰ يَنٰالُ عَهْدِي الظّٰالِمِينَ (بقره: 124)؛ يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّٰهَ وَ كُونُوا مَعَ الصّٰادِقِينَ (توبه: 119)؛

ادعاى خود را اثبات مى‌كند.

شيعه معتقد است كه امام بايد علم تام و بالفعل به شريعت داشته باشد تا بتواند به حفظ، تفسير و بيان صحيح آن بپردازد؛ بنابراين معتقد به علم خدادادى امام است كه از منابعى، مانند: قرآن، وراثت از پيامبر و الهام‌هاى غيبى سرچشمه مى‌گيرد.

شيعه به ضرورت افضليت امام در ابعاد معنوى و فضائل اخلاقى معتقد است و همچنين افضليت در همه صفات كمالى كه در محقق شدن آرمان امامت نقش به‌سزايى دارند؛ مانند: علم، سياست و مديريت، شجاعت و...، چون برترى مفضول بر افضل، ناپسند است.

شيعه معتقد است كه تعيين امام، تنها از راه نص ممكن است؛ زيرا صفات لازمى، مانند «عصمت» و «علم تام به شريعت»، براى كسى جز خداوند، معلوم نيست، از اين رو خداوند امام را تعيين مى‌فرمايد و پيامبر، او را به مردم معرفى مى‌كند.

از منظر شيعيان، خداوند متعال و پيامبر اكرم (ص) ، امام على (ع) را خليفه بلافصل و امام‌المسلمين تعيين و معرفى كرده‌اند. آيات و روايات فراوانى، بيانگر اين موضوع هستند؛ از جمله: آيه ولايت، آيه تبليغ، حديث وزارت، حديث منزلت، حديث الدار، حديث غدير و غيره. ¹