22شيعيان باور دارند كه مقام الوهيت خاص خداوند است. بنابراين تنها او شايسته عبادت و بندگى است. اما صرف خضوع و اظهار تذلل در برابر غير خدا، بدون اعتقاد به الوهيت او، عبادت نيست. 1
شيعيان معتقدند كه انسان در كارهاى خود، بايد تنها از خداوند يكتا يارى جويد. شيعه، طلب كمك از غير خدا را مخالف با توحيد در استعانت نمى‌داند، البته اگر با اين اعتقاد باشد كه آن موجود به ارادۀ خداوند در زمينۀ خاصى مى‌تواند يارى رساند؛ بنابراين، مددجويى از غير خدا را، خواه در عالم طبيعت (مانند استفاده از دارو) و خواه در ماوراى طبيعت (مانند مددجويى از ارواح پيامبران و اولياى الهى)، اگر در طول استمداد خداوند باشد - نه در عرض آن و به صورت مستقل - جايز مى‌داند.
ديدگاه شيعيان اين است كه انسان تنها بايد فرمان‌بردار فرامين الهى باشد و اطاعت غير خدا را در عرض اطاعت او قرار ندهد. اما اطاعت از كسى‌كه خدا فرمان‌بردارى از او را واجب كرده است و اطاعت او با اجازه خداوند و در طول اطاعت اوست، با توحيد در اطاعت منافاتى ندارد. 2
شيعه معتقد به تنزيه و ابطال تجسيم و تشبيه لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ (شورى: 7) است و اين اصل را در همه صفات الهى جارى مى‌داند؛ بر اين اساس، معتقد به سلب جسميت از خدا، عدم امكان رؤيت الهى با چشم لاٰ تُدْرِكُهُ الْأَبْصٰارُ (انعام: 103) نفى حلول الهى در غير و نفى اتحاد او با غير است.
شيعه معتقد به حدوث كلام الهى است؛ چه كلام به معناى تركيب حروف و اصوات يا موجودات خارجى باشد و چه به معناى تكلم؛ زيرا تكلم نيز يكى از صفات فعل الهى است كه از تركيب حروف و اصوات انتزاع شده است.