184. عقيده شيعه به امامت و ديگر مسائل اعتقادى، برگرفته از قرآن، سنت پيامبر و اهل‌بيت عليهم السلام و دلايل روشن عقلى است. ¹

فرقه‌هاى شيعه

معيار انشعاب هر مذهب، اصول اساسى آن است. از آنجا كه اساسى‌ترين اصل شيعه - كه آن را از ديگر مذاهب ممتاز مى‌كند - اعتقاد به امامت است، همين مسئله، معيار و ملاك انشعاب در درون اين مذهب است؛ بر اين اساس، بسيارى از فرقه‌هايى كه در كتاب‌هاى ملل و نحل به شيعه نسبت مى‌دهند، در حقيقت، يك فرقه جدا نيستند، زيرا اختلاف آنها در جزئيات است. حتى بسيارى از فرقه‌هايى كه به دليل اختلاف در مسئله امامت پديد آمده بودند، تنها مدت كوتاهى دوام آوردند، سپس منقرض شدند و اكنون، آنها را فرقه‌هاى تاريخى مى‌دانند. بر اين اساس، مهم‌ترين فرقه‌هاى شيعه: اثنى‌عشريه، زيديه و اسماعيليه هستند. گفتنى است كه فرقه «غلاة» به هيچ وجه شيعه نيستند؛ چون ائمه عليهم السلام و همه عالمان بزرگ شيعه، غلاة را فرقه‌اى خارج از اسلام مى‌دانند و ضمن تكفير، از آنها تبرى مى‌جويند. ²

منابع شيعه در اصول و فروع

شيعه اماميه، اصول و فروع دين را از چهار منبع دريافت مى‌كند:

قرآن كريم، سنت نبوى، احاديث ائمه عليهم السلام و عقل.