76وهابيان مى‌گويند: چنين بيانى همانند بيان مشركان در پرستش بت‌هاست؛ زيرا خداوند متعال به نقل از آنان در توجيه بت‌پرستى‌شان مى‌گويد: (مٰا نَعْبُدُهُمْ إِلاّٰ لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ) ؛ «اينها را نمى‌پرستيم مگر به خاطر اينكه ما را به خداوند نزديك كنند» (زمر: 3). مشركان نيز معتقد نبودند كه بت‌ها چيزى را مى‌آفرينند، بلكه خداوند را خالق مى‌دانستند؛ چرا كه خداوند مى‌فرمايد: (وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللّٰهُ) ؛ «و اگر از آنان بپرسى: چه كسى آسمان‌ها و زمين را آفريده؟ حتماً مى‌گويند خدا» (لقمان: 25؛ زمر: 38).

با اين حال، خداوند متعال به دليل اينكه مى‌گويند: (لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ) حكم به كفر آنان داده است.

وهابيان مى‌گويند متوسلان به انبيا و صالحان نيز همانند سخن مشركان را مى‌گويند: (لِيُقَرِّبُونٰا إِلَى اللّٰهِ زُلْفىٰ) .

جواب اين شبهه از چند طريق ممكن است:

اول اينكه مشركان بت‌ها را خدا مى‌دانستند، درحالى‌كه مسلمانان جز به خداى يگانه معتقد نيستند. آنان پيامبران را پيامبر و اوليا را ولى مى‌دانند و همچون مشركان، آنان را خدا ندانسته‌اند.

دوم اينكه مشركان چنين خدايانى را شايسته پرستش مى‌دانستند، درحالى‌كه مسلمانان هيچ‌يك از كسانى را كه به آنان توسل مى‌جويند، شايسته كمترين پرستشى نمى‌دانند و جز خدا را مستحق عبادت نمى‌پندارند.

سوم اينكه مشركان در عمل، آن خدايان (بت‌ها) را مى‌پرستيدند، چنان‌كه خداوند به نقل از آنان مى‌فرمايد: (مٰا نَعْبُدُهُمْ إِلاّٰ لِيُقَرِّبُونٰا) درحالى‌كه مسلمانان، پيامبران و صالحان را در هنگام توسل به آنان در پيشگاه خداوند، نمى‌پرستند.