14 مرو، هرات، ابرشهر، خراسان، كرمان، سيستان، طوادان (بلوجستان)، مكران، پرتنى، هند (دلتاى رود سند)، كوشان شهر تا پيشاور، تاشكند، سُغد، كاشغر و مزوره (ناحيه عمان). 1 اما اين مناطق در دوره برخى ديگر از پادشاهان ساسانى، به طور كامل، در اختيار دولت نبود؛ براى مثال، بخش‌هايى از ماوراءالنهر را نمى‌توان به يقين، داخل ايران يا خارج از آن دانست. همچنين شرق افغانستان، در طول حكومت ساسانيان، در محدوده قلمرو آنان نبود. البته گفتنى است كه همه اين مناطق را مى‌توان تحت نفوذ فرهنگى ايران دانست.
«ياقوت حموى» درباره محدوده جغرافيايى ايران پيش از اسلام، ضمن آنكه سرزمين عراق را دل ايرانشهر، يعنى قلب سرزمين‌هاى مملكت فرُس مى‌داند، چنين مى‌نويسد: «سرزمين فارس در قديم و پيش از اسلام، بين نهر بلخ (رود جيحون) تا آذربايجان و ارمنستان تا فرات تا عمان و مكران تا كابل و طخارستان بوده است». 2
«حسين مونس» نيز در كتاب «اطلس تاريخ اسلام»، به طور نسبى همان محدوده مدنظر ياقوت حموى را بيان مى‌كند و قلمرو ساسانيان هنگام ظهور اسلام را چنين معرفى مى‌كند:
در آسياى شرق، هنگام ظهور اسلام، ايرانيان ساسانى بر فلات ايران