20
اللّٰهُ الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمٰاوٰاتٍ وَ مِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ يَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَيْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللّٰهَ عَلىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَ أَنَّ اللّٰهَ قَدْ أَحٰاطَ بِكُلِّ شَيْءٍ عِلْماً (طلاق: 12)
خداوند همان كسى است كه هفت آسمان را آفريد و از زمين نيز همانند آنها را. فرمان [و تدبير] او در ميان آنها پيوسته فرود مى‌آيد تا بدانيد خداوند بر هر چيزى تواناست و اينكه علم خدا به همه چيز احاطه دارد.
همچنين فرمود: وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هٰادٍ (رعد:7)؛ هر قوم و گروهى يك هادى و مرشدى كه از جانب خداوند منصوب باشد، خواهند داشت.
با هزاران تأسف
متأسفانه مسلمانان به اين انسان‌هاى نمونه و مرشدان الهى بى‌مهرى بسيار كردند و همين امر باعث شد كه ظالمانى همچون حجاج‌بن‌يوسف، متوكل و...، حكومت و قدرت را به دست بگيرند و خود را اميرمؤمنان بخوانند و جانشينان واقعى رسول‌خدا(ص) را از بين ببرند و ملت اسلامى را از فيض وجود و حضور پربركت آنان محروم سازند. خداوند متعال نعمت‌هاى مادى و معنوى خود را به بندگان ارزانى داشت و آن را به كمال رساند. به‌يقين خداوند نعمتى را كه به بندگانش عطا مى‌كند، از آنان نمى‌ستاند. مگر آنكه بندگان شايستگى خود را از دست بدهند و شكر نعمتش را به جاى نياورند؛ همان‌گونه كه خداوند مى‌فرمايد:
ذٰلِكَ بِأَنَّ اللّٰهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّراً نِعْمَةً أَنْعَمَهٰا عَلىٰ قَوْمٍ حَتّٰى يُغَيِّرُوا مٰا بِأَنْفُسِهِمْ وَ أَنَّ اللّٰهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (انفال: 53)
اين به خاطر آن است كه خداوند، هيچ نعمتى را كه به گروهى داده، تغيير نمى‌دهد، جز آنكه آنها خودشان را تغيير دهند و خداوند شنوا و داناست.
بنابراين مردم به خاطر كردار بد خودشان، نعمت حاكمانى همچون على‌بن‌ابى‌طالب، امام صادق، على‌بن‌موسى الرضا و ديگر ذوات مقدس اهل بيت(عليهم السلام) را از دست دادند؛ آنان‌كه هم جوابگوى مسائل دينى مردم بودند و هم در اجراى حكومت عادلانه رفتار مى‌كردند.