19
مقدمه
إِنَّمٰا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هٰادٍ (رعد: 7)
تو فقط بيم دهنده‌اى؛ و براى هر گروهى هدايت كننده‌اى است.
الطاف الهيّه
سپاس و حمد، پروردگارى را سزاست كه براى تكامل بندگان خود جهانى بس عظيم را خلق كرد و آن را مهد پيدايش و پرورش انسان قرار داد و در آن انواع نعمت‌ها را گسترش داد؛ به‌طورى كه جوابگوى تمامى نيازهاى بشر گرديد.
حمد و ثنا، لايق خداوندى است كه براى ارتقاى روحى و سير معنوى بندگان خود و واصل‌شدن آنان به قُلِّه رفيع اخلاق و سير و سلوك، يعنى تحصيل معرفت الهى و تخلق به‌اخلاق حضرت حق و مهر ورزيدن به ذات لايزال ربوبى، رهبران آسمانى را مجهّز به وحى و آيات بيّنات برانگيخت.
خداوند پس از فرستادن خاتم پيامبران محمدبن‌عبدالله(ص)، براى اينكه واسطه و رابطه بين خالق و مخلوق قطع نشود، امامانى معصوم را به امت اسلامى معرّفى كرد و مسلمانان را با نام و نشان آنان آشنا ساخت.
آرى خداوند متعال، جهان را مدرسه و دانشگاه قرار داده است و رسولان و امامان را معلمان و اساتيد آن تا بندگانش بتوانند از اين بستر آماده، خود را به كمال برسانند؛ همان‌گونه كه خداوند مى‌فرمايد: