24 عصمت استفاده مى‌كنيم؛ يعنى مفاد آيه تطهير را كه مصونيت اهل بيت از گناه را اثبات مى‌كند، دليل بر عصمت مى‌گيريم. وقتى دايره اهل‌بيت، براساس مصاديق آيه مشخص شد، طبيعتاً مى‌گوييم اين افراد به لحاظ ضمانتى كه خداوند براى طهارت آنها مقدر كرده است، شايستگى‌هايى دارند كه ديگران از آن بى‌بهره‌اند. اين شايستگى و افضليت، مبناى مقدم بودن آنها بر ديگران، در امر جانشينى پيامبر و رهبرى جامعه است. لذا اين مباحث، همپوشانى و اشتراك وجه و سند دارد.
گاهى هم، فضيلت اهل‌بيت را كه مورد قبول اهل‌سنت است، داخل مسئله احَقّيت مى‌كنيم كه به معناى شايستگى آنان براى جانشينى است. آياتى از سوره مباركه دهر كه تقريباً همه يا اغلب مفسران اهل‌سنت و تشيع، نقل كرده‌اند، مربوط به‌كار ارزشمند و رفتار ايثارگرايانه حضرت امير و حضرت صديقه و امام حسن و امام حسين عليهم السلام است. آن‌گونه كه مفسران اهل‌سنت مى‌گويند: آنها در پى بهبودى فرزندانشان از بيمارى، براى اداى نذر و شكرگزارى به درگاه خداوند، سه روز روزه گرفتند، و در هر سه روز طعامشان را در راه خدا به يتيم و مسكين و اسير دادند و خداوند در حق آنها، آن آيات را نازل كرد.
اهل‌سنت ستايش اهل بيت را در آيات، فقط در مقام فضيلت قبول دارند، اما مفسران شيعه فهرستى از اين فضيلت‌ها ارائه مى‌كنند و مى‌گويند: انسان‌هايى كه اين همه فضيلت داشتند، بر انسان‌هايى كه يا فاقد اين فضايل بودند يا فضيلتشان تا اين حدّ نبوده است، برترى دارند؛ چنان‌كه مى‌بينيم، در اينجا بحث فضيلت با بحث احَقّيت و شايستگى