30 چون نيت آنها الهى بود، نه تنها مانعى نداشت، بلكه مستحب يا واجب شمرده شد؛ مثل طواف خانه خدا، قربانى در مِنا و بوسيدن حجرالاسود و... درحالى‌كه مشركان، آن اعمال را براى بت‌ها انجام مى‌دادند. بنابراين، مهم نيت و انگيزه انجام عمل است.
چهار - چگونگى نذر شيعيان
نذر شيعيان براى ائمه(عليهم‌السلام) براى تقرب به خداوند، و ذكر كردن نامشان براى مشخص شدن مورد نذر است. منظور از نذركردن براى امام‌على(ع)، هديه كردن ثواب اين عمل، براى آن‌جناب است. اگر كسى به طور صريح بگويد كه من براى خدا به عهده مى‌گيرم كه صد هزار تومان به فقرا بدهم و ثواب آن براى حضرت امير(ع) باشد، آيا اين كار، شرك است؟
ذكر محافل ائمه(عليهم‌السلام) در نذر هم براى آن است كه بدانند در كجا مصرف شود؛ مثلاً براى عزادارى سيدالشهدا(ع) نذر مى‌كند تا در اين‌گونه محافل خرج شود، نه آنكه براى پرستش سيدالشهدا(ع) باشد. همان‌گونه كه خواندن نماز جعفر طيّار، تسبيحات حضرت فاطمه(عليهاالسلام) و نماز امام‌زمان(عج) براى پرستش اينان نيست. اين را هر كسى كه با شيعيان و عقايدشان آشنا باشد، درك مى‌كند. حداقل به حكم وظيفه اسلامى كه پرهيز از بدگمانى است، حمل به صحت كند.
مطلب پايانى در مورد نذر آن است كه به فرموده فقها مورد نذر بايد داراى رجحانى هرچند دنيوى باشد. نذر كردن كارى كه رجحان و امتيازى ندارد، صحيح نيست. بنابراين برخى نذرهاى جاهلانه كه در