25مردود دانسته، و گفتار آن حضرت را جز وحى ندانسته است:
« وَ مٰا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوىٰ إِنْ هُوَ إِلاّٰ وَحْيٌ يُوحىٰ » ( نجم: 3 و 4)
و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‌گويد. آنچه مى‌گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده، نيست.
خداوند پيروى از گفتار و رفتار پيامبر (ص) را مايه هدايت معرفى مى‌كند و مى‌فرمايد:
« فَآمِنُوا بِاللّٰهِ وَ رَسُولِهِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ الَّذِي يُؤْمِنُ بِاللّٰهِ وَ كَلِمٰاتِهِ وَ اتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ » (اعراف: 158)
پس ايمان بياوريد به خدا و فرستاده‌اش؛ آن پيامبر درس نخوانده‌اى كه به خدا و سخنانش ايمان دارد و از او پيروى كنيد تا هدايت يابيد.
همچنين پيامبر خود را الگوى زيبايى براى رهپويان راه هدايت معرفى مى‌كند و مى‌فرمايد: « لَقَدْ كٰانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللّٰهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ » ؛ «به يقين براى شما در زندگى پيامبر خدا سرمشق نيكويى بود». (احزاب:21)
همچنين به صراحت هدايت را به رسول خدا نسبت مى‌دهد و مى‌فرمايد: « وَ إِنَّكَ لَتَهْدِي إِلىٰ صِرٰاطٍ مُسْتَقِيمٍ » ؛ «و به‌يقين تو به سوى راه راست هدايت مى‌كنى». (شورى: 52)
از مجموع اين آيه‌ها چنين استفاده مى‌شود: همان‌گونه كه قرآن كتاب هدايت است و سرپيچى از آن جز گمراهى به همراه ندارد، رفتار و گفتار پيامبر (ص) نيز هدايت است و سرپيچى از آن جز گمراهى به دنبال ندارد. بنابراين همان‌طور كه قرآن مى‌تواند در اصول و فروع دين دليل و مستند باشد، گفتار و رفتار پيامبر (ص) نيز مى‌تواند در هر دو مستند و دليل باشد.