13
مقدمه
همبستگى امت اسلامى از مسائل قابل توجهى است كه لزوم و اهميت آن از ديدگاه قرآن و سنت و منطق عقل و اجماع، به اثبات رسيده است. فقها، متكلمان، محدثان و مفسران بزرگ اسلام نيز در طول چهارده قرن، به تأييد و تبيين وجوب و ضرورت آن در ابعاد مختلف پرداخته و حتى در اين راه جانفشانى هم كرده‌اند.
در آيه‌هايى از قرآن كريم همچون: وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّٰهِ جَمِيعاً وَ لاٰ تَفَرَّقُوا
؛ «و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد.» (آل‌عمران: 103)؛ إِنَّ هٰذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وٰاحِدَةً ؛ «و اين امت شما امت واحدى است...» (مؤمنون: 52)، به همبستگى همه مسلمانان، در سيماى يك امت، با يك دين و به سوى يك قبله و يك هدف تأكيد فراوانى شده است. به‌گونه‌اى كه ما مى‌توانيم عالى‌ترين و بارزترين مظهر همبستگى را در بسيارى از عبادت‌هاى واجب و حتى مستحب اسلام ببينيم.
نمازهاى واجب تا جايى كه ممكن است بايد به جماعت خوانده شوند و همه مسلمانان نيز در آن شركت داشته باشند؛ زيرا سنت پيامبر(ص) بدين‌گونه بود كه هرگاه افرادى از اين مهم، شانه خالى مى‌كردند و راه انزوا و تفرقه را پيش مى‌گرفتند، به آنها حتى اعلام خطر مى‌شد كه خانه‌هاى آنها را بسوزانند!