222. توبه حقيقى كند و ديگر آن را نشكند. اگر حقى را از بندگان خدا ضايع كرده به صاحبانشان برگرداند. دل را از هرگونه علاقه مادى برگيرد تا با صفاى دل به‌خانۀ خدا روى آورد و چنين انگارد كه ديگر بر نمى‌گردد. بنابراين وصيت‌نامه‌اى بنويسد و خود را براى سفر آخرت مهيا كند. امام صادق(ع) در اين باره فرموده است:

«مَن ركِبَ راحِلَتَه فَليُوصِ» ¹؛ «كسى‌كه سوار مركب شد، بايد وصيت كند؛ چه‌بسا انسان را اجل دريابد و او را حياتى براى رجوع نباشد».

3. خانه مقدس كعبه و صاحب آن را بسيار محترم شمارد و بداند كه براى امر بزرگى ترك خانه كرده، دست از دوستان كشيده و دل از عزيزان بريده است. اين سفر عظيم با سفرهاى دنيوى او در خور قياس نيست. پس بايد به قلب خود بفهماند كه چه اراده مى‌كند و به سوى چه منزلى در حركت است و قصد زيارت كه را دارد.

4. خود را از هر دل‌مشغولى برهاند و تنها براى ديدار حضرت يار همت كند و در هر زمان و مكان به ياد او و توفيقاتش باشد.

5. زاد و توشه‌اش حلال باشد؛ چه آنكه حجى كه با مال حرام به‌جاى آورده شود، نزد خدا پذيرفته نيست. در خبر است كه امام صادق(ع) فرمود:

كسى‌كه با مال حرام به حج برود هنگامى‌كه لبّيك بگويد در جواب او گفته شود: «

لا لَبيّكَ وَلا سَعدَيكَ »؛ «از تو نمى‌پذيريم و خجسته و مسعود نباشى».