31

2. ديدگاه ابن تيميه در مورد قرآن

در مورد قرآن كريم وتفسير آن، اعتقادات وعملكردهايى دارد كه به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم:

الف) وى آيات صفات را تفسير جسمانى كرده ونسبت به آياتى كه ذات خداوند را از جسمانيّت منزّه ساخته بى‌اعتنايى كرده است كه اين روش وطريقه اهل حديث ومشبّهه وحشويّه است.

او در يكى از فتاواى خود مى‌گويد:

آنچه در قرآن و سنت ثابت شده و اجماع و اتفاق پيشينيان بر آن است حق مى‌باشد، حال اگر از اين امر لازم آيد كه خداوند متصف به جمسيت شود اشكالى ندارد؛ زيرا لازمۀ حق نيز حق است. ¹

ب) او معتقد است كه آيات متشابه در قرآن وجود ندارد ومدّعى است كه تمام آيات قرآن از محكمات است وتشابه، امرى است نسبى است ²، با وجود آنكه قرآن تصريح به وجود آيات متشابه در خود دارد، آنجا كه مى‌فرمايد:

هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتٰابَ مِنْهُ آيٰاتٌ مُحْكَمٰاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتٰابِ وَ أُخَرُ مُتَشٰابِهٰاتٌ... (آل عمران: 7)

او كسى است كه اين كتاب ]آسمانى[ را بر تو نازل كرد، كه قسمتى از آن، آيات "محكم" ]صريح وروشن[ است كه اساس اين كتاب مى‌باشد وقسمتى از آن، "متشابه" است...

ج) تفسير بخشى از آيات قرآن كريم به احاديث ضعيف السند، بلكه