7
ديباچه
رسول خدا(ص) در امر رسالت و تثبيت پايه‌هاى نهضت خويش، رنج بسيار كشيد؛ هرچند گردباد سهمگين توطئه دشمنان، همواره بر نهضت و شريعت ايشان محيط بود، اما سنت الهى بر آن بود تا از افول نور خويش جلوگيرى كند و آن را از شر مشركان و منافقان حفظ نمايد. از طرفى امت اسلام نيز پس از رحلت رسول خدا(ص) مانند همه امت‌ها مشمول سنت ابتلا و آزمايش شد تا نشان دهد كه مردم، چگونه اراده و اختيار خود را به كار مى‌گيرند و با تمسك به ابزار هدايت، خود را از فتنه‌ها مى‌رهانند و كدام يك مدال افتخار امت ناجيه را به گردن مى‌آويزند.
رسول خدا(ص) على‌بن ابى‌طالب(ع) و راه او را ملاك حق معرفى كرد و پيوسته آن حضرت و پيروانش را به رستگارى بشارت داد و مسلمانان را بر حذر داشت كه مبادا نااهلانى از قريش رهبرى جامعه اسلامى را به دست گيرند و خود را امير بر مؤمنان بدانند. از اين رو ايشان براساس مأموريتى الهى رهبرى نهضت خويش را به دست على بن ابطالب(ع)