13تشيع و حاملان بذرهاى نخستين آن به شمار مى‌آيند.
شيعيان همان مسلمانان مهاجر و انصار و كسانى‌اند كه در نسل‌هاى بعد، راه آنان را در پيش گرفتند. آنها در همان مسيرى كه پيش‌تر پيامبر(ص) در موضوع رهبرى داشت، باقى ماندند؛ نه آن را تغيير دادند و نه به ديگرى سپردند. آنها مصالح خيالى را برابر نصوص قرار ندادند و مصداق بارز سخن خداوند گرديدند كه مى‌فرمايد:
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيِ اللهِ وَ رَسُولِهِ وَ اتَّقُوا اللهَ إِنَّ اللهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (حجرات: 1)
اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از خدا و رسول او پيشى مگيريد و از خداوند پروا داشته باشيد. همانا خداوند شنوا و داناست.
شيعيان در اصول و فروع، به على(ع) و خاندان او روى آوردند و از گروهى كه نصوص خلافت، ولايت و رهبرى عترت پيامبر(ص) را نپذيرفتند و جانب مصلحت را گرفتند، دورى جستند.