96
الف) وادى دَوران
اين وادى كه در آن مزارع ديم وجود دارد، آخرين وادى از اين سه وادى از سمت جنوب است و در طول كناره‌هاى سنگلاخ المشلل گسترش مى‌يابد. بستر سيل آن از كنار شهر صعبر عبور كرده، به دريا مى‌رسد. ساكنان آن الذُّرَا (مفرد آن ذروى) از زبيد، از قبايل حرب مى‌باشند و پيش از اسلام جزو سرزمين خزاعه بوده است.
ب) وادى كُلَيَّه
بزرگ‌ترين و پرجمعيت‌ترين و آبادترين اين وادى‌هاست. از شرق، از سمت سنگلاخ ذَرَه گسترش مى‌يابد و قسمت بالاى آن را ثَمِرَه مى‌گويند. ساكنان اين بخش بنوعُصيَّه از قبيله سليم هستند. جايى كه وادى بين كوه‌هاى فرسان و ذوره گسترش مى‌يابد را الحُصَينِيه مى‌گويند. ساكنان آن بِشر از قبيله بنى‌عمر و از قبايل حرب مى‌باشند. در اين ناحيه نزديك به صد چاه زراعتى وجود دارد، اما كل مساحت زراعى اين دشت وسيع به 2% نمى‌رسد. اگر در وادى كُليّه سدى برپا كنند، امكان توسعه اين مقدار وجود دارد؛ چون از وادى‌هايى است كه سيل آن هر سال به دريا مى‌ريزد. همه دشتى كه درباره آن سخن گفتيم، مستعد كشاورزى به‌صورت ديم و از طريق آبيارى با چاه مى‌باشد.
ج) وادى جَلِيل
اين وادى در بى‌آبى و خشكى و تعداد جمعيت شبيه وادى دَوْران است و در دورترين نقطه انتهاى شمالى اين دشت در كناره‌هاى سنگلاخ الوَبَريّه گسترده شده است. هنگامى كه سيل دشت كُليَّه از اين وادى مى‌گذرد، آب شيرين براى مردم اين وادى مى‌آورد، كه به دنبال آن، با ايجاد كشت ديم، وضع آنها خوب مى‌شود. وادى قِربى مهم‌ترين بخش از آن است اينجا ابتداى سرزمين ايشان از سمت يمن است كه تا ماوراء الفُرع ادامه دارد.