62حجاز، خارج از حد و حصر است. بَرقَاء الغَمِيم در شانزده كيلومترى جنوب شرقى عسفان است. 1
شاميه ابن حمادى
به‌دنبال كراع الغميم، جاده الشاميه در سمت راست و در جهت شمال وجود دارد، كه به سبب مشخص شدن از شاميه نخله، به شاميه ابن حمادى ناميده مى‌شود. ابن حمادى همان محمد بن حمادى البشرى، شيخ قبيله بشر است كه در اين سرزمين به‌سرمى‌برند. مردى است كريم و سخاوتمند كه در سرتاسر حجاز به بزرگوارى و كرم مشهور است. اين دو راهى در شصت و چهار كيلومترى مكه است و شانزده كيلومتر از عسفان فاصله دارد. يك جاده خاكى است كه به شاميه نخله كه در آن، مزارع و دهكده‌هايى وجود دارد، منتهى مى‌شود و منطقه الرجيع، فاصله چندانى از آنجا ندارد و امروز الوطيه ناميده مى‌شود. از داستان‌هاى رايج ميان مردم آنجا اين است كه جاى پاى شتر پيامبر در آنجا است. در محلى به فاصله ده كيلومترى اينجا و در دل وادى الجابريه، آبگيرى دائمى است كه هيچ‌گاه آبش فروكش نمى‌كند. به فاصله كمى از اين محل، انحراف جاده به سمت چپ زياد شد، تا به جهت غرب امتداد پيدا مى‌كند؛ به طورى كه دشت الصغو در چپ و سنگلاخ غربى، در سمت راست آن قرار مى‌گيرد.
عسفان
اندكى پيش از اينكه به عسفان برسم، جاده كم‌كم به سمت راست متمايل شد و به طرف شمال امتداد يافت. زمينى سبز و حاصلخيز كه در آن چادرهايى موئين از باديه‌نشينان به چشم مى‌خورد و نشان مى‌داد كه مدتى پيش، ابرى از اينجا عبور كرده است. در بلندى وادى فَيدَة، مشرف بر عسفان (سرزمينى با گذشته