1) . انقلاب كبير عربى: حركت و نهضت اعراب جزيرة العرب كه از قبايل مختلف، در آن حضور داشته‌اند و به‌ويژه قبايل حرب و نخاوله و اشراف در هدايت و پيروزى آن نقش به‌سزايى داشته‌اند. اين جنبش در برابر استبداد دولت عثمانى در طى سال‌هاى حاكميت آن دولت به تدريج شكل گرفت و با وقوع جنگ جهانى اول و هم‌پيمانى شريف مكه، امير حسين و افتتاح راه آهن دمشق به مدينه توسط عثمانى‌ها خشم اعراب را كه از درآمد كاروان محروم شده و به قطار لعن و نفرين مى‌كردند، برانگيخت. امير حسين از فرصت استفاده كرد و با استفاده از حق علويان، ادعاى خلافت بر اعراب را مطرح كرد. مقامات انگليس به نمايندگى سِر هنرى مك ماهون، مأمور عالى قاهره و معاون وى كوشيدند تا حسين را براى قطع رابطه نهايى با دولت عثمانى آماده كنند. در سال 1916م، حسين و پسرش عبدالله، موفق شدند مكه و طائف را عليه ترك‌ها بشورانند. در بمباران كاخ شريف در مكه، پرده كعبه نيز سوخت و مردم تصور كردند، تركان، به عمد، پرده كعبه را آتش زده‌اند. آنها شورش كردند و همه سربازان ترك را كشتند. در ششم مارس 1924م شريف حسين خود را در حجاز، خليفه مسلمانان خواند. وى پرده از آرزوهاى خود برداشته بود و نشان داد كه آرزو دارد كه پادشاه همه اعراب خوانده شود و در پى يكپارچه كردن اعراب و اسلام است. اين به انگليس‌ها فهماند كه هنگام دست برداشتن از حمايت حسين فرارسيده است. انگليسى‌ها خواهان آن بودند كه دولت‌هاى عربى را كوچك و دشمن با يكديگر نگه دارند و نفوذ خود را به همه جاى جهان اسلام بگسترانند. با چراغ سبز انگلستان كميته خلافت اسلامى هندوستان براى ابن‌سعود نامه‌اى نوشت و به وى پيشنهاد كرد كه شاه حسين را از حجاز براند. وهابى‌ها به دولت اعلان جنگ دادند و در ژوئن 1924م ابن‌سعود براى مسلمانان جهان پيام فرستاد. انگليس از حمايت شريف حسين دست برداشت و فرانسه از وهابى‌ها حمايت كرد. سال 1927م در همايش اسلامى در مكه، نمايندگان كشورهاى عرب، عبد العزيز بن سعود را به عنوان نگهبان عتبات مقدسه در مكه و مدينه پذيرفتند. او در سال 1930م تاج‌گذارى كرد و در سال 1344ه.ق، همه بقاع و مزارات مكه و مدينه و بقاع ائمه شيعه در بقيع را ويران كرد؛ حرمين شريفين، قره‌چانلو، ص68. از آن پس شيعه چون گذشته نتوانست در زادگاه خود، از موقعيت سياسى به وجود آمده، استفاده كند و ثمرات پيروزى شيعه، نصيب آل سعود شد. در حادثه «شهرين» 3 شوال 1329ه.ق بنى‌على از قبايل حرب موفق شدند، قواى عثمانى را در مدينه شكست دهند. «حادثه شهرين منجر به پيروزى شيعيان در مدينه شد، و به دنبال آن در طى حكومت ملك حسين‌بن على، فضاى خوبى براى شيعه ايجاد شد؛ اما با غلبه «الاخوان» از آل سعود بر حرمين شريفين، دولت شريف به پايان رسيد و با استيلاى آل‌سعود بر حجاز، آنان مرتكب جنايات وحشيانه‌اى شدند و شيعه را در حجاز قلع و قمع كردند. ابن سعود در سال 1344ه.ق وارد مكه شد و در هشتم شوال اين سال، قبور و ضرايح مقدس را با خاك يكسان كرد و شيعه آن روز را روز «حزن مشهود» ناميد. «لمن ابقيت و كاف الدموع اما تبكيك فاجعة البقيع»، تاريخ الشيعه، مظفر، صص118-120.