3) 3- خبرى به اين مضمون روايت شده است كه چون پيامبر به وحى الهى از مكه بيرون شد، تا غار تنها بود و گفته‌اند كه ابوبكر پس از آگاهى از خروج پيامبر، در پى او رفت و در راه، پيش از رسيدن به غار، او را يافت و با او همراه شد؛ الدر المنثور، سيوطى، ج 4، ص 196. اخبارى هم در منابع اهل سنت آمده است مبنى بر اينكه ابوبكر نيز از خروج پيامبر از مكه آگاه نبود و از زبان على(ع) كه در آن شب در بستر پيامبر خفته بود، آگاه شد. اين اخبار سخنان ستايش‌آميز برخى از منابع اهل سنت را كه به روايت عايشه درباره ابوبكر استناد مى‌كنند، دستخوش ترديد مى‌سازد. ر.ك: المستدرك حاكم، ج 3، ص 133؛ مسند، احمد بن حنبل، ج1، ص331؛ تاريخ طبرى، ج2، ص374؛ الصحيح من سيرة النبى‌الاعظم، ج2، ص239؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامى، عالم‌زاده، ج 5، ص 223.

1) . نويسنده بنابر برخى روايات اهل سنت، لقب «صديق» را براى ابوبكر آورده است. بنابراين لازم است به دو مطلب اشاره شود: الف) روايات اهل سنت، از نظر زمانى تناقض دارند؛ يعنى مشخص نيست كه آيا مربوط به ليلة الاسراء است يا زمان بعثت يا حادثه غار و.... ب) روايات بسيارى (با سند صحيح و حسن) تصريح دارند كه لقب صديق تنها براى على(ع) بوده است. علماى شيعه نيز نه تنها تعلق لقب صديق را به ابوبكر مردود مى‌شمارند، بلكه با استناد به منابع اهل‌سنت [انساب الاشراف، بلاذرى، ج2، ص 146] اين لقب و حتى فاروق را از القاب على(ع) مى‌دانند و عقيده دارند كه اين القاب بايست در همان روزگار نخستين، تاريخ اسلام به ابوبكر نسبت داده شده باشد؛ زيرا على(ع) در هنگام خلافت و بر منبر بصره، آنها را از آن خويش دانسته است. الصحيح من سيرة النبى الأعظم، مرتضى عاملى، ج2، ص263؛ الغدير، ج2، صص312 و 314؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامى، ج 5، ص 231. منابعى كه لقب صديق را مختص على(ع) دانسته‌اند، از اين قرار است: ذخائر العقبى، ص56؛ شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى‌الحديد، ج 13، ص 228؛ انساب الاشراف، تحقيق: محمودى، ج2، ص146؛ الآحاد والمثانى [مخطوط فى كوپرلى]، رقم 235؛ البداية والنهاية، ج7، ص334؛ المعارف، ابن قتيبة، صص73و 74؛ الغدير، ج 2، صص 152، 156، 312 و 314؛ ج 3، ص 122؛ ج 5، ص 115؛ ج 15، ص 107؛ كنز العمال، ج6، ص405؛ الاستيعاب، ج2، ص460؛ ج 4، ص 170؛ ج 13، ص 228؛ مطالب السؤال، ص19؛ تاريخ طبرى، ج2، ص 312؛ الرياض‌النضرة، ج 2، صص 155 و 157؛ العقد الفريد، ج2، صص117 و 275؛ الاصابة، ج 4، ص 171 و 248؛ 170؛ ميزان الاعتدال، ج 2، صص 3، 11 و 417؛ فرائد السمطين، ج1، صص 140 و 248؛ تاريخ ابن عساكر، تحقيق: محمودى، ج1، صص 76 - 78؛ ج2، ص 282؛ اللآلى المصنوعة، ج 1، ص 168؛ ذيل احقاق الحق، ج4، صص 29 - 31 و 34؛ شمس الاخبار، قرشى، ص30؛ المواقف، ج3، ص 276؛ نزهة المجالس، ج 2، ص 205؛ مجمع‌الزوائد، ج 9، ص102؛ كفاية الطالب، صص123، 187 و 333؛ بلاغات النساء، ص 38؛ صبح‌الاعشى، ج 1، ص 250؛ نهايةالارب، ج 7، ص 241؛ شواهد التنزيل، ج 1، صص 153 و 155؛ ج2، صص 120 و 224؛ تاريخ دمشق، تحقيق: محمودى، ج 2، ص 418؛ مناقب ابن مغازلى، صص246 و 269؛ غاية المرام، -