16
2. زيباشناسى
به معناى شناختن زيبايى و بخشى از رشته فلسفه است. هدف زيباشناسى، شناسانيدن جمال و هنر است. 1
هر چند كه زيب-ايى انواعى دارد - از جمله زيبايى طبيعى، مانند چهره زيبا، زيبايى عقلى، مانند فكر زيبا و تصورات عالى، و زيبايى اخلاقى، مانند رفتار بزرگوارانه- اما به طور كلى دو نوع زيبايى وجود دارد: ظاهرى و معنوى.
3. زينت 2
صاحب «معجم مقاييس» در تعريف «زين» مى‌گويد:
«اصلٌ صحيحٌ يَدُلُّ على حُسنِ الشىءِ وَ تَحسينِه» 3؛ «اصلى صحيح است كه دلالت مى‌كند بر زيبايى شىء و تحسين آن».
در «لسان العرب» آمده است كه زين هم به معناى زينت و هم به معناى زشتى مى‌آيد (زشتى‌ها را به گمان خويش، آراسته ديدن). 4
«دهخدا» مى‌گويد: «زينت از زينة، عربى است و به
معناى آرايش، آراستن، حليه، زبرج، پيرايش و پيرايه مى‌آيد». 5