15
ايمان در لغت
«ايمان» در لغت به معناى تصديق وسكون واطمينان نفس است، واز ماده «امن» مى‌باشد.
خليل بن احمد مى‌گويد: ايمان؛ يعنى تصديق نمودن ومؤمن؛ يعنى تصديق‌كننده. واصل آن از ماده «أمن» ضدّ خوف است. 1
از كلمات ابن منظور در «لسان العرب» استفاده مى‌شود كه ايمان دو استعمال دارد: يكى ضدّ كفر، وديگرى تصديق، ضدّ تكذيب. 2
اين كلمه با لام متعدى مى‌شود مثل: (وَ ما أَنْتَ بِمُؤْمِنٍ لَنا)؛ «تو هرگز سخن ما را باور نخواهى كرد». (يوسف: 17)
ونيز مثل: (فَآمَنَ لَهُ لُوطٌ)؛ «و لوط به او [ \ ابراهيم] ايمان آورد». (عنكبوت: 26)
همان‌گونه كه با باء نيز متعدى مى‌گردد مثل: (آمَنّٰا بِمٰا أَنْزَلْتَ)؛ «به آنچه نازل كرده‌اى ايمان آورديم». (آل‌عمران: 53)