33
( وَ مِمَّنْ خَلَقْنٰا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ ) (اعراف: 181)
و از آنان كه ما آفريديم، گروهى به سوى حق، هدايت مى‌كنند و با آن اجراى عدالت مى‌نمايند.
ملاحظه مى‌كنيد خداوند نام اين دو قوم را نبرده است.
مترجم: [و مانند تمامى آياتى كه به اتفاق شيعه و سنى در فضائل اميرمؤمنان و جايگاه آن جناب از قبيل ليلةالمبيت، غديرخم، خيبر، نذر، صدقه انگشتر، تطهير و امثال آن نازل شده، كه در هيچ‌يك از آنها نام آن جناب نيامده است].
رابعاً اينكه گفت: اگر آيه را حمل بر تمثيل نكنيم ارتباطش با آيات بعد، از نظر معنا درست نمى‌شود، صحيح نيست؛ براى اينكه همه مى‌دانيم آيات قرآن به تدريج نازل شده است و ديگر احتياج نداريم كه با زحمت بين آنها ارتباط برقرار كنيم. بلكه بعضى از آيات قرآن هست كه به يكديگر مربوط، و ارتباطشان روشن است كه شأن كلام بليغ هم همين است.
پس حق مطلب اين شد كه ظاهر آيه مورد بحث مى‌رساند كه در مقام بيان يك سرگذشت است. اى كاش از اين مفسر مى‌پرسيديم اين چه بلاغتى است كه گوينده‌اى، كلامى بگويد كه ظهور در قصه و واقعه‌اى دارد ولى منظورش، معناى ظاهرى آن نباشد. بلكه يك معناى