٢٧صورت متفاوت و به مقدار علوّ مقاماتشان سريان داده شده است. لذا اگر بنده به پايين‌تر پناه نبرد نمى‌تواند به بالاتر دست يابد. و بنده نمى‌تواند جسارت كرده و به درب بزرگ برسد تا آنكه از درب‌هاى سابق آن بگذرد؛ چرا كه در اين مسأله، ابراز منازل، صاحبان فضيلت است؛ زيرا در لابه‌لاى آن ستايش و سپاس از نعمت خداوند است كه در آنها جريان يافته است. و گويا خداوند بارى تعالى آن حقايق را به ما چنين نشان دهد كه داراى مقامات و رتبه‌ها بوده و آنها در برآورده شدن حوايج، فعّال مى‌باشند...
پس حقيقت و اصل قوت و شوكت نزد خداوند است و حقايق آن را خداوند سبحان به هر كه از خلقش بخواهد به اندازه‌اى كه براى آن مخلوق آماده نموده عطا كرده است و داخل قاعده‌اى مى‌شود كه خداوند اسباب را به طور گسترده و عموم در مخلوقاتش ظاهر كرده و به طور خصوص به برخى از آنها بركت داده است. و فرشته و رسول و پيامبر و ولى نيست مگر قدرتى از قدرت‌هاى خداوند سبحان و متعال و عنايتى از عنايات او، همان‌گونه كه عُمَر گفت: (از مقدرات خدا به مقدارت او پناه مى‌بريم). و مقصود او آن است كه از شأنى از شؤون الهى به شأنى ديگر فرار مى‌كنيم. و بنده چون از شأن و عنايت او به نشان و عنايت مقربان و مقبولان نزد خدا پناه برد اشكالى در آن نيست؛ چراكه آنان لشكر حق و فرستادگان به سوى خلقند...
و از اينجاست كه توسل به ذات و عمل صالح و دعا صحيح است، امرى كه تمام پيامبران آن را اثبات كرده و هر پيامبرى به پيامبر بعد از خود احاله داده است. و اگر وسيله قرار دادن باطل بود، آدم
