23اعمالى كه انجام داده و درخواست اميد از جانب خداوند سبحان، به واسطه اعمالى كه از اشخاص واصل به حق، مورد قبول واقع شده را دارد. معناى اين جمله آن است كه توسل‌كننده اعمال نيكى را انجام داده ولى حقيقت قبول آنها را نزد خداوند متعال جاهل است. لذا او درخواست اميد از فضل خدا دارد تا به عمل يا زاد و توشه مولايش در تواضع و انكسار قلب به او لطف كند. لذا او به دنبال عمل‌هاى مقبول از افراد متقرب و واصل به خداست يعنى انبيا و رسولان و بندگان صالح خداوند سبحان... .
حقيقت «توسل»
شكى نيست در اينكه خداوند سبحان مشيّتى دارد همان‌گونه كه انسان‌ها نيز اراده و مشيتى دارند، ولى مشيت مردم تمام نمى‌شود مگر با خواست و اراده خداوند متعال؛ چنان‌كه خداوند متعال مى‌فرمايد:
وَ مٰا تَشٰاؤُنَ إِلاّٰ أَنْ يَشٰاءَ اللّٰهُ رَبُّ الْعٰالَمِينَ (تكوير: 29)
و شما اراده نمى‌كنيد، مگر اينكه خداوند - پروردگار جهانيان - اراده كند و بخواهد.
محدث اهل سنت عبدالله بن ابى‌حمزه در كتاب «بهجة النفوس» مى‌گويد:
...و امّا التنزيل فقوله عزّوجلّ
وَ مٰا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لٰكِنَّ اللّٰهَ رَمىٰ. 1
وقوله عزّوجلّ:
أَ فَرَأَيْتُمْ مٰا تَحْرُثُونَ* أَ أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزّٰارِعُونَ. 2
فاثبت عزّوجلّ الفعل للعبد و اثبت الفعل