1) . ترمذى ميگويد: «اين حديث از على7، ابوسعيد خدرى، ام‌سلمه و ابوهريره، فقط با لفظ «نام او، نام من است» روايت شده است». او پس از نقل حديث ابن‌مسعود با اين لفظ، ميافزايد: «در اين باب، از على [7]، ابوسعيد، ام‌سلمه و ابوهريره روايت شده و اين حديث نيكو و صحيح است»؛ ر.ك: سنن ترمذى، ج4، ص505. طبرانى در المعجم الكبير آن را از ابن‌مسعود، از چند طريق فقط با لفظ «نام او نام من است» در حديث‌هاى 10214 به بعد نقل كرده است. حاكم نيز در مستدرك، حديث را از ابن‌مسعود فقط با جمله «اسمه اسمى» نقل كرده و گفته است: «اين حديث با شرط شيخين صحيح است و آنان آن را نقل نكردهاند». ر.ك: المستدرك، حاكم نيشابورى، ج4، ص442. بغوى در مصابيح السنة حديث را بدون اضافه نقل كرده و گفته است: «حديث نيكو است». ر.ك: مصابيح السنة، ص492. مقدسى شافعى تصريح ميكند: اين افزوده را بزرگان حديث روايت نكردهاند و پس از نقل حديث بدون آن اضافه مينويسد: «گروهى از بزرگان حديث، در كتابهاى خود چنين آوردهاند»؛ مانند ابوعيسى ترمذى در جامع، ابى‌داود در سنن و حافظ ابوبكر بيهقى و شيخ ابوعمرو دانى؛ ر.ك: عقد الدرر، مقدسى شافعى، ص51. او سپس حديثهاى ديگرى در تأييد درستى نقل خود از بزرگانى مانند طبرى، احمد بن‌حنبل، ترمذى، ابوداود، حافظ ابوداود و بيهقى به نقل از عبدالله بن مسعود، عبدالله بن عمر و حذيفه ميآورد؛ ر.ك: عقدالدرر، مقدسى شافعى، صص51 - 56.

2) . مسند احمد بن حنبل، ج1، صص 376، 377، 430 و 448..