62

11. آيا دوستى اهل‌بيت(عليهم السلام) بدون عمل به احكام، براى نجات افراد كافى است؟

امام‌محمد باقر(ع) در اين‌باره مى‌فرمايند:

يَا جَابِرُ بَلِّغْ شِيعَتِي عَنِّي السَّلامَ وَ أَعْلِمْهُمْ أَنَّهُ لا قَرَابَةَ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ اللهِ -عَزَّوَجَلَّ- وَلا يُتَقَرَّبُ إِلَيْهِ إِلّا بِالطَّاعَةِ لَهُ. يَا جَابِرُ مَنْ أَطَاعَ اللهَ وَ أَحَبَّنَا فَهُوَ وَلِيُّنَا وَ مَنْ عَصَى اللهَ لَمْ يَنْفَعْهُ حُبُّنَا. ¹

اى جابر! از طرف من به پيروانم سلام برسان و به آنها اعلام كن كه هيچ قرابت و خويشاوندى بين ما و خداى - عزّوجلّ - نيست و فقط به اطاعت و بندگى به درگاه الهى تقرب جسته مى‌شود. اى جابر! هركس اطاعت خدا را كند و [افزون بر آن] به ما محبت ورزد، دوست و محب ماست و هركس خدا را معصيت كند، حب ما برايش نافع نيست.

بنابراين، نخستين شرط حب اهل‌بيت(عليهم السلام)، اطاعت حق و پرهيز از گناه است. شايد كسى محبت اندكى، (ميل باطنى و رغبت درونى) به اهل‌بيت داشته باشد و در عمل از اهل معصيت به شمار آيد؛ چنين محبتى چندان سودبخش نيست.

حضرت على(ع) مى‌فرمايد:

أَنَا مَعَ رَسُولِ اللهِ(ص) وَ مَعِي عِتْرَتِي وَ سِبْطَايَ عَلَى الْحَوْضِ فَمَنْ أَرَادَنَا فَلْيَأْخُذْ بِقَوْلِنَا وَ لْيَعْمَلْ عَمَلَنَا. ²

من با رسول‌الله(ص) در حالى‌كه عترت من هم با من هستند بر حوض [كوثر]