17
1. آيا نهادن نام‌هايى مانند «عبدالعلى» و «عبدالحسين» بر كسى شرك است؟
نام‌گذاريها، گرايش‌هاى افراد را نشان مى‌دهند. نام‌گذارى به عبدالحسين و عبدالعلى، گونه‌اى از استعاره و تشبيه به انگيزه اظهار ارادت است؛ يعنى چنان‌كه عبد از مولاى خود فرمان مى‌برد، شخصى كه عبدالعلى يا عبدالحسين نام دارد خود را مطيع اوامر امام‌و هادى و خليفه و جانشين پيامبر اكرم(ص) مى‌داند. ارزش و مقام امام‌حسين(ع) از پى‌آمدهاى اوج‌گيرى او در عبوديت و بندگى خالصانه حضرت به درگاه خداوند است و دلبستگى شيعيان به ايشان نيز برآمده از همين ويژگى است. كسى كه از سر ارادت‌ورزى به امام‌حسين(ع)، فرزندش را عبدالحسين مى‌نامد حسين(ع) را خدا و رب نمى‌داند، بلكه اين نام‌گذارى از باب تشبيه رايج در ادبيات است؛ تشبيه رابطه خود با امام‌حسين(ع) به رابطه عبد و مولاى عرفى. چنين كسى خود را مطيع و پيرو امام‌و خليفه پيامبر مى‌خواند. به كار بردن عبارت‌هاى استعارى و تشبيه‌ى در عرف اهل زبان و در ادبيات همه ملل و اقوام رايج است. براى نمونه، هنگامى كه دوست كسى پس از روزها يا سال‌ها ناگهان از در منزل وارد شود، به او مى‌گويد: «ماه طلوع كرد» يا مى‌گويد: «ستاره سُهيل ديده شد». همه اين تشبيهات براى رساندن معانى ويژه‌اى به كار مى‌روند. بنابراين عبدالحسين يعنى مطيع و پيرو امام‌حسين(ع)؛ چنان‌كه عبد و غلام از مولاى خود اطاعت و پيروى مى‌كند.