28با توجه به اين آيه دوست داشتن حضرت فاطمه(عليهاالسلام) پاداش رسالت پيامبر(ص) و امرى واجب است و بنابر آيه: (قُلْ مٰا سَأَلْتُكُمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ إِنْ أَجْرِيَ إِلاّٰ عَلَى اللّٰهِ وَ هُوَ عَلىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ) (سبأ: 47)، نتيجه مهرورزى به خويشان رسول خدا(ص) به خود انسان باز مى‌گردد، نه به رسول‌خدا(ص). درباره مصداق‌هاى «قربى» ميان مفسران اهل سنت ديدگاه‌هايى وجود دارد؛ از جمله آنكه، مراد از «قربى»، همه خويشاوندان پيامبر(ص) است؛ به‌ويژه طايفه قريش. ¹ در صورتى كه هركس به تاريخ اسلام آشنا باشد، درمى‌يابد دوست داشتن قريشى كه آن همه پيامبر(ص) را آزردند، نمى‌تواند مصداق مناسبى براى پاداش رسالت پيامبر(ص) باشد.

ابن كثير در يك نظر «قربى» را مصدر دانسته و آيه را چنين معنا كرده است: «اى پيامبر! بگو من براى رسالتم از شما مزدى نمى‌خواهم؛ اما به سبب قرابتى كه بين من و شما وجود دارد، مرا آزار ندهيد». ² اين تفسير، علاوه بر آنكه خلاف ظاهر است، با رواياتى كه در معرفى مصاديق «قربى» وارد شده، ناسازگار است. معروف‌ترين اين روايات، حديث ابن عباس است كه مى‌گويد:

هنگامى كه آيه: (قُلْ لاٰ أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي